________________
६०
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो.
साहसं माया, मूर्खत्वमतिलोनता ॥ शौचं निर्दयत्वं च स्त्रीणां दोषाः स्वनावजाः ॥ ४७ ॥ इत्यादिक विचारीने घरबार प्रमुख सर्व इव्य तेणे व हेंची ग्राप्यां. ते जइ न्हानो जाइ बहार नीकल्यो.
वे थोडा दिवसमां लघुना सर्व लक्ष्मी विसाडीने खाली थयो. वृ ६नाइयें वली नवी लक्ष्मी उपार्जी, त्यारें लघुनाइ महोटा नाइने कहेवा लाग्यो के, तमे जूदो गांव राखी मूकी हती माटे तेमांथी मने श्रापो तेवा रें वली पण ते वृनाइयें लक्ष्मी पी. एम वारंवार मागे, त्यारे वारंवार वृद्धा यापे. वारंवार लघुनाइनी लक्ष्मी खूटे. तेथी लोक सर्व ते लघुना इन घणी निंदा करे, अने वृद्धनाइतो घणो स्नेह धरे, मीठे वचनें बोलावे. एम घणा वखत लक्ष्मी लीधायी न्हानोनाइ लाजनो माखो मागी तो शके नही, पण वनाई उपर छेप धरतो गाम नगरने विषे जमतो फरें, परंतु क्या कोडिमात्र कमाय नही. पढी निर्धन थवाथी मलिन वस्त्र पहेरतो, नूखें मरतो फरी पण पोताना गाममां श्राव्यो. वृद्धनाइ उपर बरी काढी मारवा त्रूट्यो. नाइयें ते घात बचावी लोधी. मनमां विचायुं के, धिक्कार पडो संसारने !! जे सगो नाइ थको पण या प्रकार्य करे बे, इत्या दिक चित्तमां वैराग्य आणतो गाम मूकीने बहार नीकल्यो. त्यां पांच स मिते समिता, महा समताना धणी, जितेंदिय, आत्मसाधन करता कोइक मुनिराज, दीठा. तेमनी पासे धर्मोपदेश सांजलीने चारित्र लइ. पालीने सौ धर्म देवलोके देवता थयो. लघुनाईपण तापसी दीक्षा लइ पालीने जोति पी देवता थयो. त्यांथी संसारमां रजल्यो. अनुक्रमें प्रचलनामे नगरीने बहार बहुशाल नामें उद्यानमां कालो विकराल सर्प थयो.
वामां वृद्धा सिंहनो जीव देवलोकनां सुख जोगवीने गजपुर नग रवि सुरें नामें राजानो वसुधर नामें पुत्र थयो. ते महागुणवंत, सुम तिवंत, न्यायवंत, सर्व लोकने प्रिय एवो थयो . अनुक्रमें यौवनवय पाम्यो. कोइक साधु दीवा के, तत्काल जातिस्मरण ज्ञान उपन्युं पाउलो सिंहनो जव सांजस्यो. हर्ष उपन्यो. वैराग्य पाम्यो, एवामां श्रीगुणधर नामें केवली पासें दीक्षा लीधी. त्यां केवली भगवाननें लघु नाइनो संबंध पूढयो. केवलीयें पण सर्व संबंध संजलाव्यो. त्यारें सर्पनो जव सांजलीने महावैराग्य उप न्युं. अनुक्रमें ते वसुधर नामें मुनि चौद पूर्व जण्या, तेमने करा तपत