________________
५०
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. वात कढुं ते सांगत. आराज्य तहारं . माटे दिवसें दिवसें राज्य वधारी यें, प्रमाद न करीयें, निरंतर सावधान रहीयें, कोश्नो विश्वास न करीयें, तुं माह्यो बो, निपुण हो, यद्यपि दानगुणें सर्वोत्तम बगे, तो पण थोडं थो ९ दान आपीयें. “ अति सर्वत्र वर्जयेत् ” तेमाटे इव्यने जालवीये. इव्य होयतो सर्वत्र आदर पामीये. तो एवा उर्लन इव्यने जेम तेम न वापरीये. ते सांजली कुमर विचारवा लाग्यो के, हुं धन्य लु जे पितायें मने शिखामण दीधी! एम चिंतवी स्वस्थानके जई थोडं थोडं दान देवा मांमधू. त्यारे स र्वत्र अपवाद चाल्यो. याचकें मती कुमरने कयुं. हे कुमर ! तुं चिंतामणिस रखो थाने अटोल काटला सरखो केम थयो ? जगतमां दान श्रेष्ठ ने. जे दाननथी आपता तेनी लक्ष्मी कोश्क नोगवे॥ यतः॥कीटिकासंचितं धान्यं, मक्किासंचितं मधु ॥ कृपणैः संचिता, लक्ष्मी-रन्येनैवोपनुज्यते ॥३०॥ संग्र हैकपरःप्राप्य,समुशेऽपि रसातले ॥ दानात्तु जलदोऽप्यस्य, नुवनोपरि गर्जति ॥३१॥धनांगपरिवाराचं, सर्वमेव विनश्यति ॥ दानेन जनिता लोके, कीर्तिरे कैव तिष्ठति ॥ ३२ ॥ ते माटे हे कुमर ! अंगीकार करेलु कार्य मूकवू ते तने घटतुं नथी. ॥यतः॥ समुशः स्थितिमुनंति, चलंति कुलपर्वताः॥प्रलयेऽपि न मुञ्चति, महांतोऽगीकृतं व्रतम् ॥ ३३ ॥ एवं सांजली कुमर विचारवा लाग्यो के, एक तरफ वाघ बने एक तरफ नदी ए न्याय थयो.जेमाटे ए क तरफ पितानी आशा अने एक तरफ अपयश ते केम खमाय ? तथापि थनार होय ते था परंतु दान तो देवू. एम विचारीने अत्यंत दान देवा मांमयुं. ते सांजली राजा अत्यंत कोप्यो थको कुमरने हारमा प्रवेश करवा निषेध्यो. त्यारे कुमरें विचाखु जे हवे पिताने घेर रहेQ महारे घटतुं नथा. ॥ यतः ॥ देशाटनं पंमितमित्रता च, वारांगनाराजसनाप्रवेशः ॥ अनेक शास्त्राणि विलोकितानि, चातुर्यमूलानि नवंति पंच ॥३४॥ एवो निश्चय करी रात्रिने विपे प्रचन्नपणे एक घोडा उपर बेसीने कुमरनीकट्यो,अने एनो चाकर पापी सऊन इंगित आकारनो जाण तेपण साथै चाल्यो. बेदु जण एक दिशायें चाव्या मार्गमा कुमर कहेवा लाग्यो हे सऊन ! कांक विनोद. कारी वात कहे. ते उष्ट बोल्यो हे राजन् ! कहो पुण्य तथा पापमां श्रेष्ट शुं ? कुमर बोल्यो, तुं मूर्ख देखाय . तहाकै नामतो सऊन डे पण जातें उर्जन देखाय ने ॥ यतः ॥ नौमे मंगलनाम वृष्टिविषये ना कणानां