________________
गौतमकुलक कथासहित.
५१
दये, वृद्धिः शितलिकेति तीव्रपिटके, राजा रजःपर्वणि ॥ मिष्टत्वं लवणे विषे च मधुरं रे कंटकाख्या तथा, पात्रत्वं तु पणांगनासु रुचिरं नाम्ना तथा नार्थतः ॥ ३५ ॥ एतो सहु जाणे वे के, धर्मश्री जय ने पापथी दय, ते सांजलीने सऊन बोल्यो. मने तमे मूर्ख कह्यो ते खरो पण धर्म कोने कहियें ते कहो. त्यारे कुमर बोल्यो, सांनल ॥ यतः ॥ वचः सत्यं गुरौ नक्तिः, शक्त्या दानं दया दमः ॥ धर्मः पुनरेतस्मा द्विपरीतोऽसुखावहः ॥३६॥ साधुं वचन बोल, गुरुनी भक्ति करवी, शक्तियें दानदेवु, दया पालवी, तथा इंडिय दमवी ए धर्म ने एथी विपरीत ते पाप. ए वात सांगली सजन बो
कदाचित् कोइ समय प्रमाणे अधर्म पण सुखदाइ बे. जो एमज होय तो, धर्मी मादा केम यावी ? हमणां तो अधर्मना महिमानो अव सर बे. तेमाटे चोरी प्रमुख करी, धन उपार्जयें. कुमर बोल्यो हे पापिष्ठ sष्ट ! महारी वात सांजन. ए तहारा वचन सांजलवा योग्य नथी. कोइक ने धर्म करतां जय न थाय, ते अंतराय कर्मनो उदय जावो. अन्यायथी
धर्मी जय थाय, तेतो धागला ज्ञाननुं यजुवालुं जाणजे. ते सांगली वली पापी बोल्यो हे देव ! अटवीमां रोवा बरोबर ए वात करेथी गुं थाय ? यागलुं गाम यावे, त्यां गामना लोकने पूछियें. ते लोक जो धर्मथी विज य नहि कहे, तो तमे शुं करशो ? कुमर बोल्यो जो तुं कहे बे तेम ठरशे, तो घोडा प्रमुख सर्व तने थापीने तहारो जीवित सूधी चाकर थइ रहीश, एवो पोतपोतामां पण करी खागला गाममां गया.
त्यां जश्ने एक वृद्ध पूढयं के, अमने घणा कालनो संदेह वे जे, ध थी जय के, धर्मश्री जय बे. त्यारें कोइ दैवयोगें ते. पण एम बोल्यो के, हा जाइ ! हमला तो अधर्मथीज जय देखाय बे. ते सांजली वली याग ल चाल्या. त्यारे ते पापी चागल हांसी करवा लाग्यो के, हे सत्यवादी कुमर ! घोडो पो ने महारुं चाकरपणुं करो. त्यारें कुमर विचारवा लाग्यो. ॥ यतः ॥ राज्यं यातु श्रियो यांतु, यांतु प्राणा विनश्वराः ॥ या म या स्वयमेवोक्ता, वाचा मायातु शाश्वती ॥ ३७ ॥ सर्व जाने पण बोल्युं व चन ते में पण न जा. एम वचन विचारी कुमरें घोडो प्रमुख तेने या प्यो, घने पोतें तेनो चाकर थश्ने रह्यो . हवे ते पापी घोडे बेगे दोड्यो जाय, कुमर तो पढवाडे रह्यो पहोची शके नहीं. त्यारें पापी बोल्यो. धर्मना प