________________
४३
गौतमकुलक कथासहित. जाने वैराग्य उपज्यु. पनी गुरुने प्रणाम करी पोताने घेर आव्यो. संसार थी उपरागे एवो महेश कुमार ते राज्यने थपश्तो पण तेने राज्ये बेसास्यो. पोतें घणा राजा सहित चारित्र अंगीकार कयुं. महें राजा पण जैनध मैना मर्मने जाणतो पोताने बलें अनेक राज्य जीती टथ्वी स्ववश कर तो हवो. चार बुझिनो निधान चार उपायें राज्य लक्ष्मीने उपार्जतो एवो जे गुणसुंदर तेने प्रधान पदें थाप्यो. अत्यंत राजसुखने अनुनवतो, ट थ्वी जिनप्रासादमंमित करतो थको ज्यां पोतानी आझा प्रवर्ते, त्यां जग तमा सारनूत जे दया ते प्रवर्त्तावतो हवो. श्री संघनी जक्ति करे, वली प रोपकार करे, स्वजनवर्गने घणुं दान मान दे संतोषे, दीन अनाथने दा न देवे करीने जगतमां विख्यात थयो, ए रीतें त्राण वर्गने साधतो हवो. हवे चोथो पुरुषार्थ साधवा उजमाल थयो बे, एवा अवसरमां ते नुवन नानु नामा केवली पधास्या. तेनी वनपालकें वधामणी दीधी. राजायें पण तेने जीवे त्यां सूधी खूटे नहि एवं प्रीतिदान दीg, महेंराजा अंतेनरने परिवारें परिवस्यो गुणसुंदर मंत्रीश्वरने साथे तेडी गुरुने वंदना करवा नी कल्यो. अनुक्रमें विधि पूर्वक वंदना करी यथोचित स्थानके बेठो. तेने के वली पण तेवा प्रकारनीज धर्मदेशना देता हवा के, जेथी ते राजा सं यमना सन्मुख थाय ॥ यथा ॥ जं कल्ने कायवं, तं अऊंचिय करेह तुर माया ॥ बहुविग्यो दु मुदुत्तो, मा अवरणहं पडिरकेह ॥ २३ ॥ दिवस निसाघडिमालं, बाकसलिलं जियाण धित्तूणं ॥ चंदाश्च बना, कालर हट्ट जमाडे ॥ २५ ॥ इत्यादि देशना सांजलीने संवेग वैराग्य वधते गु रुने प्रणाम करी कहेतो हवो के हे स्वामिन् ! महारे दीदा लेवानुं मन बे. त्यारे गुरु बोल्या. हे राजन् ! ए वातमा विलंब न करो ॥ यतः ॥ जं कहने कायवं, नरेण अलेव तं वरं कायं ॥ मजू अकरुपहियन, नदु दिस यावयंतोवि ॥ २५॥ तूरह धम्मोकान, माद पमायं खपि कुन्धि
जा ॥ बदुविग्यो य मुदुत्तो, मा अवरएहं पडिहाहि ॥ २६ ॥ एवं सांजली .विशेषं वैराग्य पामी घेर यावीने चिंतवतो हवो के, सर्व पदार्थ अनित्य बे ॥ यतः ॥ सबस्स अणिञ्चत्तं, जुवणधणसयणबदाराणं ॥ देहस्स जीवियस्स य, इकंपि न पिठहे निचं ॥ २७ ॥ मायपियपुत्तबंधव, सक ल कुसलाइ आइ कारंति ॥ न मरं तस्सुवयारो, तिलतुसमित्तो विदु जणं