________________
गौतमकुलक कथासहित.
३७
था थका ते बेदु मुनि सायें पादविहारे विचरतां, श्रीशत्रुंजयनुं एकाग्रम ध्यान करतां विलंबरहित परों जाय बे, त्यारें श्री सिद्धाचलजीनी पासें एक सरोवर बेतेने विषे घणा हंस वेळा बे, तेमां एक हंस शिथिलांग यके चूमियें खालोटे बे, ते मरणावस्था पाम्यो देखीने एक मुनियें पोताना पा मांथी पाणी पीवरावीने स्वस्थ कस्यो पनी परम करुणा बुद्धियें नमस्कार संजनाव्यो, चार शरणां कराव्यां, फरी कयुं के, हे हंस ! श्रीशत्रुंजय तीर्थ मनमां धरी, श्रीयुगादीशने संनाथ ! जेथी तारां पाप जाय. ते सांगली हं सने गुन नावना यावी, समाधियें काल करी सौधर्म देवलोके देवता थयो.
हवे ते सर्वं तापसोयें विद्याधरना मुखथी धर्मोपदेश सांजली, मिय्या क्रिया तजी, लोच करी, पंचमहाव्रत रूप साधुधर्म अंगीकार कस्यो . श्री सिद्धाचलजीने देखी तेमने घणो हर्ष उपन्यो. तेवारें पोताना ग्रात्माने ध न्य मानतां ते पर्वत पर चड्या. त्यां रायण वृने त्रण प्रदक्षिणा देश, परमेश्वरने नमस्कार करीने सर्व चैत्यनां प्रजुने नमीने, हर्ष उल्लासें करी यस क. ते मुनि श्रीसिद्धाचलने ध्याने मास असण पाली. घा तिकर्म य करी, केवलज्ञान पामीने, शैलेशीकरण करी, दशकोडीमुनि साथै कार्त्तिक पूर्णिमायें शविड ने वारिखिल्ल श्रीसिद्धाचलजी ऊपर श्री सिद्धिवधु वखा तिहां ते हंसनो जीव जे सौधर्म देवलोके देवता थयो हतो, ते प्रवीने ते सर्वनो निर्वाण महोत्सव कस्यो. पढी देवता पोतानुं स्व रूप देखाडी तीर्थनो महिमा वधारीने पोताने स्थानकें गयो. ए सर्व मुनि
कार्त्तिक पूर्णिमाये कृतिका नक्षत्रे सार्थेज मुक्ति गया. माटे कार्त्तिकी पूनि मे श्री सिद्धचलने विपे जो थोडुं पुएय कर्तुं होय तो पण ते अनंतगुणं फल दायक थाय ॥ यडुक्कं मूलग्रंथेः ॥ कार्त्तिके मासिकपणं, तत्कर्म कययत्य हो ॥ नरके सागर सप्तेनाम्, यत्कर्म कीर्यते नहि ॥ १ ॥ एकनैवोपवासेन, कार्त्तिक्यां विमलाचले ॥ ऋषिस्त्रीबालहत्यादि, पातकान् मुच्यते जनः ॥ ॥ २ ॥ यः कुर्यात् कार्त्तिकीं राकां, मंत्रार्हस्यानतत्परः ॥ स जोक्ता सर्वसौ ख्यानां निर्वृतिं जनते नरः ॥ ३ ॥ इत्यादिक तीर्थमहिमा जाणवो. इहां तो बे नाइने अत्यंत विरोध हतो, ते टालीने समता करी; माटे पंमित कहिये. ए अधिकार शत्रुंजय महात्मने विषे जोइ जेज्यो.