________________
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. नरक कूयामां पडतो हतो, पण कुलपतियें गायो. हवे तो जाणुं बुं के, आ राज्य ते केवल नरकन कारण . संसारमा एक धर्मविना बीजा को इनु शरणुं कोने नथी. तेमाटे हवे हूं तो व्रतनुं राज्य लेश,हमणा निश्चे तुमने खमाववा सारु याव्यो बुं. एवी वात सांजलीने वारी खिल्न बोल्यो. हे नाइ! तमे सर्वथा व्रत लेशो तो जेम इहां तमे महारा महोटा ना बो, तेम व्रतमां पण ढुं महारा स्वामी करीश. एरीतें व्रत लेवानो तो बेद्ध जणें निश्चय कस्यो; पनी पोतपोतार्ना पुत्रने राज्ये थापीने पोताना मंत्री श्वर सहित दश कोड पुरुषनी संगाथे सुवल्गु तापसनी पासें यावी ताप स व्रत लीधुं. ते तापस सर्व जटाधारी, कंदमूल आहारी, गंगानी माटी यें शरीर खरड्यां थकां, अल्प कषायीथकां, अल्पनोजन करतां, अल्प निशवंत थका अने करुगायें करी साध्य के मन जेनां, एवा रात्रि दिवस श्रीयुगादीशचं स्मरण करतां, जपमाला फेरवे . माहोमांहि धर्मकथा कर तां थकां लाखो गमे वो त्यांज गमावतां थकां रहे ले. एक दिवस नमि अने विनमि विद्याधर राजऋषिना शिष्य बे विद्याधर मुनिराज ते आकाश मार्गे विचरतां त्यां वाव्या. तेमने सर्व तापसोयें प्रणाम करीने पूज्युं के, क्यांथी आव्या अने क्यां जशो ? त्यारे धर्माशिष देश ते बेदु मुनि एम बो व्या के, अमे श्रीसिमाचल जश्गुं. ए तीर्थ संसारसमुश्मा प्रवहण सरखो अनंत पुण्यनो आधारचूत एवो शाश्वतो गिरिराज जे. एनीउपर पूर्वे अनंत जीव सिदि वस्या,वली अनंता जीव सिदि वरशे,अने वली रुपि हत्यादि क महोटां पाप जे लागा होय ते पण सिमक्षेत्रनुं सेवन करवाथी रोक मां क्ष्य थाय, पशु होय ते देवता थाय, ए तीर्थनो आश्रय करतां थकां अनंत नवनां कुकर्मरूप रिपु पण परानव न करी शके ॥ यतः ॥ अनंत सुकताधारः, संसाराब्धितरंमवत् ॥ शत्रुजयश्च सौराष्ट्र, गिरिर्जयति शाश्वतः ॥ १ ॥ अनंतमुक्तिमाहें, रत्नतीर्थप्रनावतः ॥ वसंक्ति बहवः सिक्षाः, गुरुचारित्रनूषिताः ॥ २ ॥ ऋषिहत्यादि पापानि, दयं यान्ति दणाद पि ॥ पशूनामपि देवत्वं, मानामपिजायते ॥३॥ शैलं च दूरतो दृष्टा, नृणां हर्षः प्रजायते ॥ कुकर्मि रिपवः क्रूरा, नवंतीहजीनोनुगाः ॥४॥ एम हजारो वर्ष सूधी ए गिरिनो महिमा कहेतां थका पण पार न पामी ये. इत्यादिक महिमा सांजलीने ते सर्व तापसो तीर्थयात्राने विष उत्सुक