________________
गौतमकुलक कथासहित.
३५
ह्यतिलोव्यतः ॥ १ ॥ ते कारण माटे ए संग्रामयकी निवर्त्तो. कोडो गर्म लो कोनो दय करीने शा माटे पृथ्वीनो दय करो हो ? तमे श्रीयुगादिदेवना पोतरा बो, तेमणें तो जगतनो रखवाल कस्यो, अने तमे जगतनो दय करवाया बोमाटे ए तमने कुटुंबकलह घटतो नथी.
एवां कुलपतिनां वचन सांजलीने राजा बोल्यो. हे स्वामिन् ! श्रीरूपन परमात्माना चरत बाहुबल प्रमुख पुत्र हता तेथे पण कारणवशे परस्पर महा संग्राम का बे. तो तेमने पंथें चालता अमने शो दोष बे ? ते सांन Gीने तापस बोल्यो के, जे तमें कयुं ते विचारसां जुदी वात ले. जेकारण माटे रत राजायें पाबले नवें पांचशे साधुने आहार पाणी याप्यो जेथी च क्रवर्त्तिपणुं उपजाव्युं हतुं तथा बाहुबलें वैयावच्च करतां बाहुनुं बल उपजा व्युं हतुं. ते माटे ते तेनुं फल पाम्या बे घने ज़रतने तो चक्ररत्न शालामा स्थिर रहेतुं न हतुं माटे युद्ध करवुं पड्युं ने बाहुबनें एम जाएयुं के, हुं निर्बल नथी तो मने ए जरत शी आज्ञा मनावे बे ? ने राज्य तो पितायें प्राप्युं वे, ते माटे तात मूकीने बीजाने माथु केम नमावुं ? एवं जाणीने युद्ध करयुं, पण ते तो उत्तम पुरुष हुता तेमाटे सर्व संग्राम मूकी ने बे जण सामासामा लड्या. वली नरतें तथा बाहुबलें पोतानो आत्मा ताो तेम तारवा कोण समर्थ थाय ? ते कारण माटे ते पुरुषमां सिंह सरखा हता तेवा पुरुषनी स्पर्धा ( बरोबरी ) करवी तमने घटे नहीं.
६
एवां कुलपतिनां वचन सांजलीने राजा लाज्यो, घणो पश्चात्ताप करतो तापसने कहेवा लाग्यो के, हे मुनि ! में तो ज्ञानें करी महापुरुषोनी स्पर्धा करी; पण काच होय ते मलिने तोले क्यांथी यावे ? तो हे मुनि ! तमें मने नरकरूप कूप्रामांथी नस्यो, महारी विवेकदृष्टि नघाडी, एम विचा रीने पोतेंज एकाकी पादचारी थइने नहाना नाइने खमाववा चाल्यो. त्यारे नहाना चाइयें जाएयुं के, ड्राविडजी महारा सामा चालीने यावे बे ते घ
तुं थाय छे, माटे वारिखिन पण साहमो यावीने कहेवा लाग्यो के, हे जाइ ! तमे महारा महोटा नाइ, ते पिताने ठेकाणें बो. तमे सामा चाली याव्या ते महारो यविनय खमजो. तमे महारा नाग्यें घेर चालीने या व्या माटे ए राज्यनो महारे खप नथी. त्यारे शविड पण एवीज गदगद वाणी बोल्यो के, हे जाइ ! महारे पण ए राज्यनुं प्रयोजन नथी. हुं तो