Jain Katha Ratna Kosh Part 06

SR No.: 010251
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Total Pages: 405
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 46 MB

Page 373

गौतमकुलक कथासहित.
३६१
इ देखे नही. चंमालें पण तेमज कयुं. ते जोइने शोक्य माता घणो हर्ष पामी. वे कुमरने खागल जतां खटवीमां एक सरोवर व्युं, त्यां सूर्य या थम्यो हाथ पग धोने यांबाना वृक्ष हेवल पांनडांनो संथारो करीने बे दुइ वेता. वयरसेने महोटा नाईने पूब्धुं के, तातने रोप चढवानुं कार तमे कां जाणो वो ? महोटो नाई बोल्यो, द्वं नथी जाणतो, पण ईर्ष्या ये शोक्य माता रूठी देखाय बे ! एवं में इंगित खाकारें जाएयुं. तेथी तातें ए काम कर जाय े. स्त्रीना प्रेखा रागांध पुरुष शुं शुं न करे ? अथवा ए माता उपगारणी थइ, नहिंकां प्रापणने देशदर्शन क्यांथी यात ? एम वात करीने महोटो जाइ सूतो, खने न्हानो जाइ चोकी करवा जागतो रह्यो.
एवा वसरने विषेांबा उपर एक सूडो ने सूडी रहे बे. तेमां सूडो डीने हे बे के, आपणा वृद्ध हेतल वे पुरुष प्राव्या ने ते प्रादुपागती करवा योग्य बे, पण गुं करिये आपणी पासे कांइ नथी. सूडी बोली, त मने सांनरतुं नथी. छापणे सुकूट पर्वतने विषे गयां हतां, त्यारे विद्याधरें मंत्रीने वे यांबा वाव्या हता, ते वखत ते विद्याधरोयें परस्पर एम कयुं के, एक खांबानं लघुफल बे, ते खाधा पढी तेनुं फल गले ने ज्यां सू धी ते पेटमा रहे, त्यां सूधी निरंतर सूर्यने उदये पांचसे इव्य मुखमांथी पडे. बीजुं महोटा खांबानुं महोटुं फल बे. ते फल जे खाय ते सातमे दिव से राज्य पामे, ते माटे ते फल लावीने एकेकुं फल प्रापणे एने पापीयें. पीते शुकयुगों तेमज ते फल खाणी प्राप्यां वयरसेनें वे फल पड्यां दीगं, ते जेने बेडे बांध्यां यने विचारवा लाग्यो के, शुं ए वात साची हो ? अथवा विद्यामंत्रनो प्रनांव व्यचिंत्य बे, माटे कोइ कही शकाय नहीं.
वे मोटो जाइ निड़ा करी उठ्यो तेवारें लघुना सूतो, प्रजातें बेडु नाइ खागल चाल्या, महोटा नाइने परमार्थ कह्या विनाज न्हाना जाइयें तेने महोद्धुं फल खाप्युं, खने लघुफल पोतें गल्युं. पती एकला थइने सरो वर पासे जइ मुखशुद्ध करी एटले मुखमांथी पांचसे इव्य हेतां पड्यां. तेलइने महोटा जाइ साथें मलीने जोजन वस्त्रादिक सर्व सुख जोगववा मां ते इव्य कामे लगाडे. महोटा नाइयें पूढयुं. तहारी पासे इव्य क्यांथी ? लघु नाइ बोल्यो. आपला पिताने दारानुं इव्य यावतुं हतुं ते में जंमार मां मूक्युं नही, खने महारी पासें राख्युं बे. एम आागल जतां कंचनपुर .
४६
●