Jain Katha Ratna Kosh Part 06

SR No.: 010251
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Total Pages: 405
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 46 MB

Page 342

३३०
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो.
न कोण बोलशे? कोण एवो मूढ होय के, जव जवने विषे पाम सुल न एवं बालोक संबंधी सुख छे, तेने माटे अनंता जवमां दुःखें पामवा योग्य एवं परलोकनुं परम शंबल नृत धर्म तेने मारवाडमां कल्पवृक्षनी पेठें उन्मूले. जे कारण माटे अजाणपणें जो नियमनंग थाय, तो व्रत मलिनतारूप प्रतिचार लागे. तथा जालीने जो थोडंये व्रतनंग करे, तो व्रत नांगे, माटे जे प्रतिचारें करी खंमित व्रत ययुं होय ते काचा कुंजनी पेठें सुखे सांधी शकीयें. परंतु व्रत नाग्युं ते पाका घटनी पेठें कोण सांधी शके ? ते माटे जे यनार होय ते था. परंतु प्राणांते पण चागलतो एक पगलुं जनुं तेपण महारे कबूल नथी. महोटा पुरुष जे अंगीकार करयुं ते नोज निर्वाह करवो. ते माटे बीजी चिंता मूकीने गरुड पालो वालवाने ए जकीलिका घालो. कदाचित पुण्ययोगें जो गरुड चाले तो चाले. एवां रा जानां वचन सांजलीने कोकाश चित्तमां चमत्कार पाम्यो थको विचार वा लाग्यो के हो ! ए राजानी धर्मनेविषे दृढता कहेवी ने के, जेने पोता ना जीवितनी पण अपेक्षा नथी ! कोकारों यागज जवानो उपदेश करयो हतो माटे कोकाशने लगा उपनी, तेथी नीचुं जोयुं. पढी कोकाशें पण अ नन्य गतिकने करवाने माटे, देवने श्रालंबीने, पूर्वे प्रयुंजी जे गमनकीलिका तेने काढीने, गरुडने वालवाने बीजी कीलिका घाली. एटजे बेदु पांख मली गइ थी जण पुरातन पुण्यें करी नीचें सरोवरमां पड्या. अखं शरीरे सरोवर तरीने कांठे याव्या ॥ यतः ॥ वने रणे शत्रुजलाग्निमध्ये, महार्णवे पर्वतमस्तके वा ॥ सुप्तं प्रमत्तं विषमस्थितं वा, रति पुण्यानि पुराकृतानि ॥१॥ त्यां कडुं एक नगर देखीने राजा कोकाशने पूढता हवा, हे मित्र ! सर्वांगे शोभावंत एवं ए कोण नगर बे ? त्यारें सर्व वातमां विचक्षण एवो कोकाश बोल्यो, हे राजन् ! कलिंग नामा देशने विषे कंचनपुर नामें नगर वे. त्यां कनकप्रन नामें राजा राज्य करे बे. ते अतिशय मानवंत बे. देव तायें पण स एवा तेजवंत हुर्यहने तमे वश करो बे. जेमाटे अनिमा नीने अपमान थाय ते महा संतापनं हेतु बे ॥ यतः ॥ तरुणजनो निर्वि नवः, तरुणी विधवा गुणी निरनुनावः ॥ श्रपमानितोऽनिमानी, यदुःखं वं हति तदनुपमेयम् ॥ २ ॥ ते दुःखें नालो थको कदाचित् तमने मित्रनी पेठें मजे, तोप तमारे एनो विश्वास न करवो. जे माटे दुं नगरमा जइने को
•