________________
गौतमकुलक कथासहित.
३३१
sari शस्त्र लेने नवी कीलिका करीने हुं पाठो खावं, त्यांसूधी तमारें सावधानपणें वृने स्थाने तथा वाढीने यांतरे देवीसहित जेम कोइ न जाणे तेम रहेतुं. ए रीतें अत्यंतपणे कहीने ते कोकास नगरमा निःशंकप
गयो. त्यां को सूत्रधार रथचक्र घडवाने उद्यमवंत थयो छे, पोताना घरनी बहार शालामां वेगे बे, त्यां जश्ने कीलिका घडवा माटे विशिष्ट • उपकरण याच्यां, ते सूत्रधार उपकरण जेवा घरमध्ये गयो, एटले कोकाश घडवाना विज्ञाननो रसियो होवाथी ते रथचक्र दोकमां निपजावतो ह वो. जे चक्र पोतानी मेजें उनुं रहे, हाथथकी मूक्युं यकुं दिव्यचकनी पेठें पोतानी मेजें फरतुं यागल जाय, नींत प्रमुखने विषे हणायु यकुं तेमज पाहुं यावे, श्रहो ! कलानी निपुणतानो रस केवो असमंजस ले के जेथी प्राणी पोताना हितनी वात पण न चिंतवे. हवे ते कोकाश परीक्षाने थे रथचक्र फेरवे बे. एटले ते सूत्रधार पण घरमाथी उपकरण लेने बा हर याव्या. त्यां ते अनुपम चक्र देखीने महापणपणें विचारवा लाग्यो के, निश्चयें ए असाधारण कलावालो कोकाश बे, एवो कलावंत पृथ्वी मंगलने विषे अन्य कोई दीठो नथी, ने सांजल्यो पण नथी, माटे ए वात राजाने जला. जेमाटे ए राजाना द्वेषीनो मित्र बे. तेथी राजा महारी उपर प्रसन्न थशे. एवं दुर्ध्यान करीने पोताना पुरुषने कयुं के, एने नजरमा राखजो, ढुं यावं त्यांसुधी जवा देशो नही. एम कही राजा पासे जश्ने कयुं. हे देव ! तमारा नाग्यो याकष्यों, सर्व सूत्रधारमां शिरोमणी महा कलावंत जे कोकाश ते क्यांकथी महारे घेर ग्राव्यो वे. जेणें गरुड निपजाव्यो ते काकजंघ राजा दुर देशांतरवर्त्ती राज्य संपदा पोताने वश करतो हवो. ते वात सांजलीने राजा साधु साधु एम बोलतो पोतानां पुरुषोने कोकाशने बांधवा मोकलतो हवो. तेणें पण कोकाशने बांधी खाएयो. तेने राजायें कौंच बंधने बंधावी यति कदर्थना करते पूढयं, हे कोकाश ! काक जंघ क्यों बे ? पुष्ट बुद्धिना धणी एवा कोकारों पण कांइक चित्तमां चिंत वने काकजंघ राजानुं स्थानक प्रमुख देखाडी दीधुं. अथवा गुद्ध बुद्धिवंत पुरुषनो प्राशय समुनी पेठें कोण जाणी शके ?
हवे कनकप्रन राजा परम हर्षे करीने जाणवा लाग्यो के, खाज हुं त्र ए जुवननुं राज्य पाम्यो. एम विचारी यम सरखा सुनट साथै लेइने नी