________________
३०४ जैनकथा'रत्नकोष नाग हो. व्यो, नहने पगे लाग्यो. नारायणें पूज्युं तुं क्याथी आव्यो, ते बोल्यो ढुं सावजीनगरीनो वासी खंदिला नामें विप्र बुं, ते तमारी पासे वेद जगवा आव्यो बु. नारायण बोल्यो,मने त्यां को उलखे ? तस्कर बोल्यो तम ने त्यां घेर घेर सर्ष को नखे , तमारी प्रसिदता सांजलीने मने पण आववानुं मन थयुं,ते माटे आदर करीने आव्यो बुं. विप्र बोल्यो, तुं बीजे ठेकाणे जश्श नही, ढुं तुमने वेदनो पारगामी करीश. सहस्त्रमने कह्यु, ढुं परमाणुसरखो बूं माटे मने पार उतारो. एम कही पगें लाग्यो, रात्र पडी त्यारें ब्राह्मणे कयुं हुं घरमां सुइ रहेजे, ढुं तो प्रयोजन वशे बीजे ठेकाणे रहीश. पनी रात्रे त्रीजे पहोरे ज्यारे सर्व निामां आव्या, त्यारें घरमांथी सार इव्य लेश्ने सहस्त्रमन्न नाशी गयो. प्रातःकाल थयो त्यारें लूटाणा, नाइ लूटाणा ! एवो शब्द घरनामाणसें कस्यो. ते पोकार सांजलीने ब्राह्मण पण त्यां आव्यो ते राजानी पासे जश्ने पोकार करी कहेवा लाग्यो, के हे महाराज! महारुं घर धूतारो लूंटी गयो. ते सांजली राजायें तेने विस र्जन कस्यो, ते पोताने तेकाणे गयो.
तेवार पड़ी राजाये शिवधर्मी शिवधर्मना आचार्यने बोलाव्यो. ते रा जानी सनामां आव्यो ॥ यतः ॥ केलासकय निवासं, एगगवं चंदसे हरं सुदहं ॥ गंगागोरीसमागम, पमुदियमणसं सिवं नमिमो ॥१॥ ए रीतें महादेवने नमस्कार करीने वेगे. मंत्री बोल्यो, हे जगवन् !. अलद थको चोर नगर मूसे डे, तेने तमारी केवलिकायें प्रगट करो. शिवधर्मी बोल्यो, प्रनाते जाणीशं. राजायें तेने सत्कार करी विसर्यो, ते पोताने ते काणे गयो,ए वात जाणीने "ते सहस्त्रमन्न पण शिवधर्मी पासे गयो. त्यां नमः शिवाय” एम कहीने बोल्यो, हे जगवन् ! ढुं तमारा व्रतने योग्य बुं, तो कालविलंब न करो, मने दीदा द्यो. तेणे पण अघोर शिव प्रमु ख चेलाने पूज्यु. चेलायें कह्यु, हे जगवन् ! एने शीघ्र दीदा द्यो. जेमाटे "धर्मस्य त्वरिता गतिरितिवचनात्” त्यारे तेणे ते चेलाने दीदा दीधी. रात्रिस मये केवलिका जोवाने शिवधर्मी एकांते बेगे, ते चोर पण चेलानी साथें सूतो. रात्रे मठ मूशीने नातो. प्रनाते जाण्युं त्यारें शिवधर्मी राजा पासे पो कार करवा गयो,हे राजन् ! केवलिका महारे माथे पडी,तेने मंत्रियें पूज्यु, ते केम? तेवारे ते बोल्यो,केवलिका माटे मठ मूकीने ढुं एकांते जश् सूतो.