________________
गौतमकुलक कथासहित. ३०३ लने संनलावं. बात्र कममल पीबी जोइने आव्यो. अने कयुं हे नगवन् ! कममल पण नथी. अने पीडी पण नथी. ऋषि बोल्या. एणे आपणने व गोव्या, जेमाटे आपणो लिंग पण ए मूर्ख ले गयो. मात्र बोल्यो, श्रीशां तिनाथ पूज्य तमने प्रसन्न थान, आपणे वली बीजुं उपकरण करी लेछु. वली ते ऋषीश्वर, एकाग्र चित्त करीने ऐक पली बोल्यो. अहो हो कष्ट! 'रे कष्ट ! एम कहेतां मूळ आवी गइ, पढी मौन रह्यो, त्यारें बात्र, विनय करी हाथ जोडीने पूवा लाग्यो. हे जगवन ! प्रसाद करीने कहो के, तमे
आवडो खेद करो बो तो वली बीजं पण कां ले गयो में के झुं ? पनी जे वारें चेतना पाम्यो, तेवारें ऋषि बोल्यो, रे रासल ! औषधने निमित्तें वीश सोनैया राख्या हता, ते पण लइ गयो, ए धन हरतां पापीयें अमारुं कांश न मूक्यु. ते सांजलीने गडे पण गुरुनो खेद उतारवा माटे परिग्रहनी गा थानो अर्थ पूज्यो. ऋषि बोल्यो, हे वत्स ! तें रूडो उपयोग दीधो के, जे थकी में विपाद मूक्यो, हवे राजझारे ज . त्यारें बात्र बोल्यो, राजाने पूजाना नाजन थाउ, नगवती चक्केसरी तमारु सांनिध्य करो. पड़ी दिगं बर राजा पासे गयो, राजायें वंदन सन्मान का, आसन आप्यु, त्यां वे ग. मंत्री बोल्या, हे जगवन् ! तमारी केवलिकानो ए कल्प डे के, कमम ल अने पीबी विना पण राजधारे जवु ? कपि बोल्या हे प्रधान,ए पापीनो क्य था, मने पण ते पापीयें ठग्यो, कमंमल अने पीबी पण ले गयो, तेमज पोथीपानां पण सर्व ले गयो. त्यारें मंत्री बोल्यो, केवलिका तो अ मने कहो. ते बोल्यो, हे प्रधान ! अमारी केवलीकापण ते ले गयो. ते सांजली राजायें कयुं हे प्रधान एमने वहेला विसर्जन करो, मंत्रिये पण तेमने विसर्जन कस्या, ते पोताने ठेकाणे गया.
हवे चौद विद्यानो पारगामी नारायण नामें ब्राह्मण ने तेने प्रधाने तेड्या, तेपण राजा पासे आव्यो ॥ यतः ॥ कमलासगो वेअमुहो, चउवयणो प उमगस समवन्नो ॥ सचराचर विस्सपिया, पयावर जयई पयडो ॥१॥ एम ब्राह्मणने नमस्कार करीने आसने बेठो. मंत्रियें कयुं तमारी विद्यायें तस्क रं खोलीने राजाने बतावो,ब्राह्मणें कह्यु, प्रातःकाले कहीश राजायें तेने स न्मान देश विसयों, ते पोताने ठेकाणे गयो. हवे माताने मुखें व्यतिकर सांजलीने सहस्रमन्न पण, बटुयानो वेष करीने नारायण जट्टने घेर था