________________
शएG जैनकथा रनकोष नाग बहो.
राजा बोल्यो एमज करो, ए वात मातायें पोताना पुत्रने कही ते सांन लीने ते चोर सार्थवाहनो वेष करीने नगर बहार नीकल्यो. सोदागर पासे आव्यो. सोदागरें आसन आप्यु. फूल तंबोलादिक आपीने प्रतिपत्ति करी.
रोक वातो करी सोदागरने पूजयं, तमे नगर बहार केम तस्या बो? ते बोल्यो, अमारे यहां घर नथी. सहस्त्रमन्न बोल्यो, महारे घेर केम नथीया वता? आवो तो त्यां तमारा घोडापण वेचाशे. सोदागर बोल्यो,परघर प्रवे शे महारुं मन नथी चालतं. ते बोल्यो, सऊनने घेर ज, तेमा सऊनने शी शंका ? ए पोतार्नु घर जाजो. अने ज्यां प्रेम थयो त्यां कपट गुं ? सो दागरें विचायुं. अहो ! एनी महानुनावता! अहो! एनुं विशालचित्तपणुं! यहो ! एनुं गिरुआपणुं! अहो ! एनुं गनीरपणुं! अहो ! एनुं धीरपणुं, अ हो ! एनुं विचहणतानुं वचन ! ते माटे एनी प्रार्थना नंग न थाय. एम विचारीने सोदागर बोल्यो, जे तमे कहो ते करीयें. ते बोल्यो, महारे घेर श्रावो. सोदागरें ते वचन मान्यु. त्यारे सहस्त्रमन्न आगलथी उठीने काम पताका वेश्याने घेर गयो. प्रथम तेनी दासी मली तेने कह्यु. तहारी स्वामि नीने पूब के, तमारूं घर महोटुं जाणीने सोदागर उतरवा ले . दासी यें वेश्याने प्रलयं. वेश्या पण लोनमां बावीने बोली सुखें घावो, तमारु घर बे. तेणें तेज वखतें घर- आंगणुं लींपी गुंपी चोरकुं कस्युं. सहस्रमन्न पण सोदागरने तेडी लाव्यो. तेना घोडा वेश्याने बांगणे बंधाव्या. __कामपताका पासे गयो. तेणें आसन आप्यु. पग धोवा पाणी ला वी. सहस्त्रमन बोल्यो. हमणां पग धोवानुं काम नथी. हूँ हजी राजाने मल्यो नथी. महारी पासे यानूषण नथी. माटे रोकवार तमारां आ नृपण आपो तो दुं राजाने मली आवं. तेणीये पण सोदागर जाणीया नूषण आप्यां. ते लइ सहस्त्रमन पण सोदागर पासे गयो, यने कहेवा लाग्यो. हमणां रूडं मुहूर्त जे. तमारा घोडानुं स्वरूप कहेवा माटे शीघ्र राजा पासे जा. माटे एक अवल घोडो आपो तो तरत जा पहोचुं. सोदागरें पण घरधणी व्यवहारियो जागी सुंदर घोडो आप्यो. ते घोडा नपर बेसी पोतानें घेर गयो. केटलिक वेला थइ त्यारे वेश्याने शंका नप नी. तेणे सोदागरना माणसने पूज्यु.जे हजी सूधी सोदागर केम न था व्या ? ते बोल्यो,बारणे बेग डे. वेश्यायें तेनी पासे जश्ने पूड्युं के,सोदागर