________________
गौतमकुलक कथासदित.
नए पण एमज कह्यु. एवी रीतें निश्चय करी गुरु पासे आवीने कह्यु के,गंगा पूर्वा निमुखें वहे . महारी नजरें तो एम आवे . एनुं तत्त्वतो गुरुजी जाणे. हवे वेहु जणनी पडवाडे चर पुरुष मूक्या हता, तेणे आवी बेहुना समा चार कह्या, राजाय पण गुरुनु वचन अंगीकार कयं. एरीतें राजानो पुत्र तथा आचार्यनो शिष्य ए बे बरोबर.॥इति आवश्यक टिप्पनके.॥वली श्री सय्यंनव याचार्यने मनक नामें पुत्र अने तेज शिष्य थया ए बराबर जाणवा.
हवे बीजा पदनो अर्थ कहे . रिसी य देवा य.समं विनत्ता (रिसी य के०) कृषि एटले मुनि, अने ( देवा य के ) देवता, ते (समं के०) सरखा (वि जत्ता के० ) जाणवा. एटले ए नाव के, ऋषि पण जे, कोइधर्म न पामतो होय, तेने हरकोई उपायें धर्म पमाडे. तेम देवता पण हरकोई उपायें ध में पमाडे. इहां प्रथम ऋषि धर्म पमाडे, ते उपर उदाहरण कहे जे.
॥ अजमेरनी पासे हर्षपुर नामें नगर , तेनो सुनटपाल नामें राजा ने, त्यां त्रणशे जिननुवन डे, चारसे लौकिक प्रासाद , अढारसें ब्राह्म पनां घर , बत्रीसें वाणियानां घर बे, नवसें आराम , सातसें वाव्यो बे, बस्से कूवा , सातसें दानशाला .
ते नगरने विपे एकदा प्रियग्रंथ नामें आचार्य पधास्या. त्यां एक दिवस ब्राह्मणोयें यझमां बकरो मारवा मांड्यो, ते वृत्तांत श्रावकोयें प्रियग्रंथ
आचार्य ने कह्यु, आचार्य वास अनिमंत्रीने श्रावकने प्राप्यो, अने कह्यु के, ए बकराने मस्तके नांख जो. ते श्रावकें तेमज कयुं. तत्काल बकराना शरीरमां अंबिका आव्यां, तेथी बकरो आकाशे जश्ने बोलवा लाग्यो. तमे मने अग्निमां होमशो तो आवो मने बांधो, मारो, जोनं तो खरो पण जो हुँ तमारा सरखो निर्दय थानं, तो तमने सर्वने हकमां मारूं. जो महारा चित्तमा दया न होय तो जेम कांक कषायमां ावीने हनुमंतें लंकामां कयुं तेम ढुं याकाशमा रह्यो करूं. इत्यादिक वचन सांजलीने ब्राह्मण बो व्या. तुं कोण बो ? त्यारे ते यात्मा प्रकट करी बोल्यो, हुं पावक बु. ए म हारुं वाहन ले. तेने तमे फोकट केम मारो बो ? शहां प्रियग्रंथ नामा आ चार्य पधास्या , तेमनी पासे जश्ने धर्म पूडो. तथा ते धर्म अंगीकार करो. ते प्राचार्य, जेम नरेंड्मांचक्रवर्ती, जेम धनुर्वादीमांधनंजय, तेम सर्व सत्य वादीमां शिरोमणि ले. ते सांजलीने ते ब्राह्मणोयें पणाचार्यने धर्म पूज्यो.