________________
១០១
गौतमकुलक कथासहित. थके पण यौवन विकार देखाडे , ए सर्व अविवेकी पुरुषो करे ले, पण हे राणी ! महारा पूर्व पुरुषोयें तो पलीत दीठा विनाज पुत्रने राज्ये थापी बलता तृण पूलानी पेठें राज्य बमीने परलोक साधवा उजमाल यता. अने ढुं एटला काल सूधी बेसी रह्यो बु.माटे हवे ए राज्ये संयुं! हुँए सर्व नो गनो त्याग करीने परलोकनुं हित करीश. एवा कानने विषे कडु वचन राजानां सांजलीने राणी मूळ खाइने धरतीये पडी. ते शीतल नपचारें क री स्वस्थ थइ थकी बोलवा लागी के, हे राजन! पलित देखाडवाने मि में हांसी करी, ते में पोताने असवारें करी पोतानी नगरी उपर धाड करावी ! अथवा पोताने हाथें अंगारानुं आकर्षण कयुं, हवे हे राजन् ! तमे प्रसाद करीने राज्य म बांमो, हांसीनी वात साची करी मानवी ए तमने घटे नही. राजा बोल्यो, रे देवी ! जन्म, जरा अने मरण प्रमुखना उःखेंकरी नयो ए वो जे संसार तेमां हवे महारी मति रमती नथी. ते माटे हवे ढुं राज्य बमीने अवश्य आत्महित आचरीश. जेनुं आलोक अने परलोकने विपे हित थाय, ते मनुष्यनो नव प्रशंसनीय छे.
एवा समयने विपे प्रतिबोधनो अवसर जाणीने चार ज्ञानना धणी थ मरतेज नामें आचार्य तिहां पधावा. ते वात पुरोहितें राजाने कही. ते सां जली हर्षना वशे राजानी रोमराजि विकस्वर थइ. मदनमंजरी साथें वंद ना करवा निकट्यो, गुरुयें धर्मदेशना दीधी, ते सांजलतांज ग्रंथिनेद थयो, वैराग्यना अतिशय चारित्रपरिणाम थयो, पनी जिननुवन तथा संघपूजा करी पोताना पुत्रने राज्ये थापीने राणी साथें राजायें गुरुचरणे दीदा लीधी, रूडी रीतें साधु पणुं पाली, घोर तप करी स्वर्गे गया. अंनुक्रमें अ प्रतिपातित धर्म थका राणी सहित देवता मनुष्यनां सुख जोगवीने वसु तेज राजा सातमे नवे मनुष्यावतार पामी शिवगति पाम्या. ए सुदत्तना नवमां निर्ममत्व मुनिने पडिलान्या, तेनुं फल नग्युं ॥ इति सुमति चरित्रे सुदत्तकथा ॥ इति श्रीसकलसनानामिनीनालस्थलतिलकायमानपंमितश्रीन त्तमविजयगणिशिष्यपंमितपद्मविजयगाणलते गौतमकुलकप्रकरणे बालाव बोधे चतुर्दशगाथायां चत्वायुदाहरणानि समाप्तानि ॥ १४ ॥