________________
य
जैनकथा रत्नकोप नाग हो. सुशील रूप वनराजीने नांजे में, जिनवाणीरूप अंकुशप्रहार मानतो नथी, अमृतसर. जिनमत पामीने विषयरूप हालाहल पीये , ते धतुरो खा धो ले, जे माटे जाणतो थको पण, अज्ञान मोहेंकरी विषयरूप विषने सु ख करी माने जे. रे आत्मा ! धिक्कार पडो ! ! तहारी महोटाइने ! तथा कलाना महिमाने, जे कारणे तुं विवेक पामीने विषय जोगववा ! जीवित तो इंधनुषसर चपल , माटे तुकने विषयनी शी तृमा रहे ने ? एम जाणीने निरंतर नवस्वरूप ध्यावो के, जेणे करी जन्म जरा अने मरणनाकुःखनुं हरनार एवो संवेग रसायन पामो.
एवां चंपकमालानां वचन सांजलीने ते राजा संवेग रसें नावित थको चंपकमालाने स्नेहें करी कहेवा लाग्यो के, तें मुझने मिथ्यात्वरूप कचरा मांथी नदस्यो. जेणे करी पानवने विपे अने परनवने विपे सुखनुं कारण एवो धर्मनो उद्यम थयो. जो राज्यनार धरवाने समर्थ एवं बीजुं पुत्ररत्न मुझने थयु. तो पण हुँ पूर्वनवना अन्यास थकी रागदावानलें विधुर थयो बुं. माटे हवे आत्महित करवाने शीघ्र उद्यम करूं. ___ एवा अवसरमा चारझानना धणी श्रुतजलधि नामें आचार्य बहु शि प्ये परिवस्या थका अवसर जाणीने नंदनवन उद्यानमां समोसस्या. उद्या नपालकें वधामणी दीधी. तेने प्रीतिदान देने, सात बात पगलां सामा जश्ने, वंदना करी पनी मंत्रिश्वर राणी अने कुमरोना परिवार परिवस्यो थको, पंचालिगमन साचवतो, ते राजा, आचार्य पासे पहोतो. चंपकमाला तथा उनहदेवीयें परिवस्यो थको. आचार्यने नमस्कार करीचित स्थानके बेतो. आचार्य पण गंजीर स्वरें देशना दीधी. ते नवस्वरूप देशना सां जली राजा हाथ जोडीने विनंती करतो हवो के, हे स्वामिन् ! मुझने दी दारूप नावायें करी नव समुझ्नो पार पमाडो. गुरु बोल्या. विलंब न करो. पली ते राजायें, पोताना कुमरने सिंहासने बेसारी सर्व समदे राज्ये था पीने मंत्रीप्रमुखने कहेतो हवो के,ए नुवनानंद कुमारने महारी पेठे देखो, जो. एम कहीने पोताना कंठथी हार उतारी कुमरना कंठे नांखी वली कु मरने कहेवा लाग्यो के, जेम प्रजा अने परिवारने एटला दिवस में राख्यो तेम तमे राखजो. पडी परिजनने कडं के, जेम तमे महारी आणा मस्तके वहेता हता,तेम हवे ए राजानी आणा वहेजो. हवे चंपकमाला पुत्रने क