________________
२४४ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. वते ॥ ते माटे धर्मनो विचारतो करवोज घटे . वली तमें कह्यु के, पूर्व पुरुषनो क्रमागत आव्यो ते धर्म,ते युक्ति पण घटे नही. कारण के, पूर्व पुरुष दरी होय अथवा रोगिष्ठ होय, त्यारे तेना पुत्र थाय ते पण गुं रोगीपणुं तथा दरीपिणुं न बांके ? तेम मातानो दृष्टांत दीधो ते पण अयुक्त . जो माता दुःशील होय, अने पुत्र तेनो त्याग न करे, तो ते माता पुत्रने मारे. तथा औषधनो दृष्टांत दीधो ते पण युक्त नथी. इहां वैद्य स्थानीय गुरु लेवो; तेपण रागषरहित, परमार्थनो जाए एवो होवो जोश्ये. तेवा गुरु तो अरिहंत पोते अथवा तेमनी आणाये चालतां कालोचित यतनायें वनता मत्सरर हित एवा गुरु सुसाधु ने अथवा रागादिकें रहित एवा पोतें श्री अरिहंत देव .तेवा बीजा देव नथी. ते सांनजी राजा बोल्यो. इहां युं प्रमाण देखाडो बो ? कुमरी बोली, सर्व शास्त्रमा जे देव कह्याने तेमां देखीये बीयें के, पूर्व सृष्टिनो संहार करवो, नवी सृष्टि उपजाववी, वली स्त्रीने पासे राखवी, शस्त्र धरवां, जपमाला धरवी, इत्यादिक सर्व राग शेषनां लक्षण बे. माटे ते देव नही. इत्यादिक युक्तियें करी निरुत्तर कयां. त्यारें अमरगुरु बने थरिके सरी राजा सम्यक्त्व पाम्या. निश्चलचित्त थया. अमरगुरु बोल्या तें अमने जैनधर्ममा थाप्या माटे संसार समुश्मां तुं अमने जहाजसरखी थ. ___एम करतां एक वर्ष ते एक युगसर कष्टें गमाव्यु. पड़ी लमदिवसें राजा परण्यो. ते स्त्री साथें देवतानी पेठे विषयसुख जोगवतां गयो काल पण जाणतो नथी ! एकदा रात्रीना प्रथम पहोरे चंठ उपर चढीने दक्षिण दिशे जाउं बु एवं स्वप्न देखीने अमरगुरु जाग्या. पनी विचाओँ के, जो ए साचुं स्वप्न हशे तो हवे महारूं यायु अल्प जागवू. एम चिंतवीने राजाने कर्यु के, राणीने महारुं शेष आन पूबो. त्यारें राजा अमरगुरुने राणी पासे लेश याव्या. गुरुयें राजाने कह्यु के, तमे पूडो. एवामां राणीयें वगर पूछे सर्व व्यतिकर संनलावीने कयुं के, दश महिना धानखं बाकी ले. ते सांन लीने फरी पूब्युं हे धर्ममाता! महाराधर्मगुरु क्यां ले ? राणीबोली. इहांथी सो योजनें पुराणपुर नगरें . ते सांजलीने अमरगुरुयें राजा राणीने खमा व्या. राजा बोल्यो. जे इहलोक तथा परलोकना सुखनु कारण एवी चंपकमा लाने देशांतरथी तमे लाव्या. ते तमारो वियोग दुःख महाराथी कोइरीतें नह। खमाय एवो डे. ते वेलाराजायें अमरगुरुना पुत्रने तेडावीने अमरगुरुना पर्दे