________________
२२२
जैनकथा रत्नकोष नाग बडो.
के में राज्यनार बांमघो. दवे इहां अशनादिकमां गृद्ध थइने विचरुं बुं ते न घटे. माटे प्रातःकाल मंमूक राजाने पूढीने, पडिहार पीठ फलग शय्या संथारो पाठां यापीने, पंथक अणगार संगायें नय विहारे बहार विहार करीगुं. पी जेम विचां तेमज करीने विहार करता हवा. ते वात चारशेनवाणु
पगारे सांजली, तेवारें मांहोमांहे कहेवा लाग्या, रे साधु ! सेजंगराज पियें पंथक मुनि सायें बहार देशे विहार कस्यो, तो हवे प्रापणे पण से लंगराज कृषिने अंगिकार करीने तेमनी साधें विचरखं घटे बे ! एम विचा री, सेलंगराजऋषि पासे खावीने, साथै विचरता हवा. घणा वर्ष सूधी घणा तप जप करतां, अनुक्रमें श्री सिद्धाचलजी उपर पादपोपगमन अन शनें केवलज्ञान पामीने सिद्धि वस्या. इति श्री ज्ञातासूत्रे पंचमाध्ययने ॥
हां यावच्चा मुनिने प्रसंगे बीजो अधिकार पण को. या श्रीज्ञातासू मां श्रीशत्रुंजय महातीर्थनुं नाम श्राव्यं. माटे ए तीर्थवंदनीक पूजनीक बे, कपनकूटनी पेठें शाश्वतुं बे, इहां ग्रंथ वधे माटे चर्चा लखी नथी. जो थाव अणगार जितात्मा थया तो पोतानो खात्मा तेहज गति तथा बीजा प्रा ने शरण नूत पण थयो. इति श्री थावच्चा पुत्र अणगार कथा ॥ इति श्री सकलसनाना मिनीनालस्थल तिलकायमानपंमित श्री उत्तम विजयगलिशिष्य पंमित पद्मविजयगणिकृतं श्री गौतमकुलकप्रकरणे बालावबोधे एकादशगा थायां चत्वार्युदाहरणानि समाप्तानि ए बगीयारमी गाथा कहीं ॥ ११ ॥
वे बारमी गाथा कहे बे. तेने पूर्व गाथा सायें ए संबंध बे के, पूर्वे गा थाने ते जितात्मा ते गति शरण थाय एम कयुं, तो इहां जे धर्मी होय तेज जितात्मा थाय. ते व्यधिकारे घ्यावी जे बारमी गाथा ते कहे बे.
न धम्मका परमचि कऊं, न पाणिहिंसा परमं करूं ॥ न पेमरागा परमचि बंधो, न वो हिलाना परमचि लाजो ॥ १२ ॥ ·
अर्थः- :- न धम्माका परमति कऊं ( धम्मकता के० ) धर्मकार्य स मान बीजं (परम के० ) परम अर्थ एटले उत्कृष्ट ( कऊं के० ) कार्य