________________
२२० जैनकथा रत्नकोष नाग हो. पनी पोतानी शिखा उपाडी अनुक्रमें सहुयें प्रव्रज्या लीधी. सामायिक या दि देश चौद पूर्वना नणनारा थया. थावच्चापुत्रं, ते हजार परिव्राजक, सु कने शिष्यपणे सोंपीने पोतें सौगंधिका नगरीथी विहार कयो, अनुक्रमें सिमाचलजीने विषे यावी, एक मासन पादपोपगमन अनशन पाली, केवलज्ञान पामीने, हजार पुरुष संघाते सिदि वस्या.
त्यार पड़ी शूकंपरिव्राजक विहार करता, सेलंगपुर नगरने विषे समोस स्या. पर्षदा वांदवा नीकली, सेलंगराजा पण वांदवा नीकट्या, धर्म सांन लीने सेलंग राजा बोल्या. हे स्वामिन् ! ढुं पंथकप्रमुख पांचसे प्रधानने पू बी, मंमुक कुमारने राज्ये थापीने तमारी पासे चारित्र लेश. शुक मुनि बोल्या. जेम सुख उपजे तेम करो. त्यारे सेलंग राजायें घेर अावी, पांच से मंत्रीने बोलावीने पूब्युं, हे देवाणुप्पिय ! में गुक मुनि पासे धर्म सांन ल्यो, ते गम्यो, रूच्यो, संसारना नयथकी उझेग पाम्यो बुं, माटे दीक्षा ले वानुं मन . तमे झुं करो बो ? तमारे हित इहित गुंडे ? ते सांजली मं त्रि बोल्या. जो तमे दीदा ल्यो बो, तो अमारे बीजो कोण अाधार आ संबन ? अमे पण संसारना नयथी नहंग पाम्या बियें. माटे तमारी सा थें दीदा लेगुं. जेम अमारे संसारमा तमे वडेरा बगे, तेम दीदा सीधां पढ़। पण अमारा तमेज वडेरा बो. __त्यारे राजायें मंत्रीश्वरोने कह्यु. तमे तमारा वडा पुत्रोने कुटुंबनो नार सोंपीने, सहस्र पुरुप उपाडे एवी शिबिकाये बेसीने, महारी पासे थावो. ते मंत्रियो पण तेमज अनुक्रमें राजा पासे आव्या. राजा पण मंमुक कु मरने राज्यानिषक करीने, सेलंगपुर शणगारावीने, पांचसे मंत्रि साथें दी दा लेश, अनुक्रमें अगीयार अंगना नणनारा थया. सेलंगराजऋषिने पांच शे मंत्रिने शिष्यपणे सोंपीने अन्यदा गुक अणगार अन्य देशने विषे विहा र करता हवा. अनुक्रमें हजार मुनिने परिवारें परिवस्या थका श्रीसिक्षाच ल उपर अनशनकरी मोक्ष पधावा.
हवे सेसंग राजकषिने पण, तुह,सूरवा, अरस,विरस, टाहाडा, नन्हा, कालातिक्रांत, प्रमाणातिकांत एवा आहार पाणी करतां; सुकोमल शरीरें रोग प्रगट थयो. घणी वेदना कंमू, दाघ, पित्त, ज्वर, शरीरें व्याप्यो शरीर घणुं सुकाइ गयुं. अन्यदा विहार करता थकां सेलंगपुरें पधास्था, मंमुक रा