________________
१२ जैनकथा रत्नकोष नाग हो.
एक दिवस देशांतर जवा माटे तेज बात्रने घर जलावी पाठक देशांतर गया. पालथी घरमां एक मृत कलेवर लावी रातें अग्नि लगाडीने ते बात्र संगाथे स्त्री नीकली गइ. प्रातःकाले पाठक घेर आव्यो. घर बल्युं ते संबंधी सवें स्वरूप जाण्य. त्यारहा प्रिया ! मरी गइ,एमघगो खेद करतो मृतकारज करी ते स्त्रीनां हाडकां लेइने गंगानणी मार्गे चाल्यो जाय . ते स्त्रीने प ण मास पर्यंत बात्र साथें रम्या पडी कोइक वातने लीधे रुसणुं थयुं छे. त्यारे ते स्त्रीने पश्चात्ताप उपन्यो, के नार मूकीने दुं शहां क्यां यावी ? एवं पोतानुं सर्व स्वरूप,नार त्यां आवी पहोंच्यो, तेने कझुं. त्यारे पाठक बोल्यो. तुं महारी स्त्री सरवी देखाय ने खरी, पण तेतो तुं नथी. तेनाथ स्थितो था महारी गांठे बांध्यां ने. त्यारे स्त्रीयें तेने पूर्वली अनेक प्रकार नी निशानीयो बतावी, तो पण ते हाडका बतावे पण माने नही. त्यारे स्त्रीयें बात्र देखाड्यो, तेने जो पाठकें कर्वा के, ए महारा बात्रसरखो दे खाय बे, पण ते स्त्रीनां हाडतो महारी पासे ले. त्यारे ते स्त्री खेद पामीने नारने तजती हवी. एवा पाठकसरखा पुरुष कोश्नुं कर्तुं सांजले नही, धर्मने विषे नजमाल थाय नही. तेनो आत्मा पुरात्मा जाणवो. ए कथा यावश्यकनियुक्ति तथा उपदेशरत्नाकरमां .
हवे चोथा पदनो अर्थ कहे . अप्पा जियप्पा सरणं गश्य (अ प्पा के०) आत्मा ज्यारें इंडियो जीती मनने वश करे, त्यारे ( जिथप्पा के०) जितात्मा थाय, एवो जे आत्मा, तेज (सरणं गईय के०) संसारथी बीहीता एवा प्राणीयोने आश्रय जूत थाय. एटले ते थावचा मुनिनी पेठे कुःखी प्राणीने सुखने अर्थे थाय ते थावच्चा मुनिनी कथा कहे .
ते काले ते समयने विषे झारिका नामें नगरी होती हवी. ते पूर्वपश्चिम बार योजन लांबी अने उत्तरदक्षिण नव योजननी पहोली . धनदें नि पजावी , सुवर्णनो कोट , नानाविध पंचवर्णमणिना कोशीशा , धन दनी अलका नगरी सरखी ,जेमां हर्षवंत कीडावंत लोक वसे बे,ते नगरी प्रत्यक्ष देवलोक सरखी . ते हारिकाने बहार ईशान कूणे गिरनार पर्वत बे,ते चंचो गगनथी वातो करतो, अनेक प्रकारनी वनस्पतियें मंमित,हंस, मृग,मयूर,कौच,सारस अने चक्रवाक प्रमुख पदीयोवडें शोजित जे. अनेक देवता तथा देवांगनाना मिथुन,चारण,विद्याधर ए0करी संकीर्ण बे. ते गि