________________
गौतमकुलक कथासहित. ११ ले जेनो आत्मा गंगापातकनी पेठे धर्मने विषे न रह्यो, मोहें मूमयो थको वस्तुतत्त्व न समजे. अने वस्तुनुं स्वरूप कोइ कहे तो माने पण नही. तेज उष्टात्मा जाणवो. ते गंगा पाकनी कथा कहे जे.
लाटदेशने विषे नरुच्च नगरें गंगानामे पाकें, घणा बालक निशालि याने नणावी नणावीने घणुं धन एकहुँ कमु. पनी वृक्षावस्थायें परण्यो. ते स्त्री तरुण होवाथी तेने विषय समाव विषम थइ पड्यु, तेथी नर्मदा नदीने पहेले कांठे कोक पुरुष साथें रंगाणी . माटे निरंतर रात्री घ डायें करी नर्मदा नदी तरीने पार जाय. त्यां विषय सेवीने पानी आवे. घणी माया केलवीने जरिनुं मन रीजवे. दिवसें कागडाने बलि नाखवा जाय. त्यारे नरिने कहे के,कागडाथीबीदं वं. नार पण सत्य मा नतो तेनी रक्षा करवा पोताना बात्रोने मोकले. कोश्क अवसरे तेने ना रें कडं के अमुक मनुष्यने अमुक कार्यमाटे नित्य तेडी आवजे, स्त्रीयें क युं के, ढुं पुरुष साथें बोली जाणुं नही. त्यारे पाठक पोते बोलावी लावे. ते देखी एक बात्रे विचायुं के, ए सरलनां लक्षण नही ॥ यतः ॥ अत्या चारमनाचार, मत्यार्जवमनार्जवम् ॥ अतिशौचमशौचं च, षड्विधं कूटल क्षणम् ॥ १ ॥ एम विचारीने एनां चरित्र जोवा लाग्यो, ते जोतां जोतां रात्रीयें नर्मदा नदी उतरती दीती. एवामां सामा आवता चोर कुतीर्थे । तस्या, ते चोरने मगरें पकड्यो ते देखीने स्त्री बोली कुतीर्थे गुं करवा उत खा? तोपण नखं थयुं. हजी कांगयुं नथी. तमे ए मगरमत्स्यनीअारख्यो ढांकी मूको. एम कर्दा ते बात्रे सांजलीने विचाङ्गु के, अहो ! जूठ स्त्रीनुं सा हसप' के !॥ यतः ॥ अनृतं साहसं माया, मूर्खत्वमतिलोजता ॥ अशौचं निर्दयत्वं च, स्त्रीणां दोषाः स्वनावजाः ॥ १ ॥
वली एक दिवस बलि नांखवा अवसरे कागडाथी रक्षा करवा माटे पाठकना आदेशथी तेज बात्र स्त्रीनी साथें आव्यो . बलि नाखतां ते बा त्र बोल्यो । उक्तंच ॥ दिया कागाण बीहेसी, रत्तिं तरिसि नम्मयं ॥ कुति बाणि य जाणासि, अहीणं ढंकणाणि य ॥ १ ॥ ते सांजलीने स्त्री वि चायुं के, महारी वात ए जाणतो देखाय छे. तेवारे ते बोली के लोकस्वना व एवोज देखाय बे. माटे मौन करो. आजथी नर्मदा तरतुं मूक्युं. त्यार पनी चंचलपणे करी तेज बात्र साथे संयोग थयो.