________________
गौतमकुलक कथासहित. २०७ में विचास्युं के, ए पण न घटे जेमाटे एक तो में एनी बाशा पूरी नकरी. बीजुं वली एनुं कुशीलपणुं प्रगट कर, एतो चांदा नपर खार चोपड्या सर थाय. एवी विचित्र चिंता चिंतवतो थको मुझने तमे दीठो. माटे हे मित्र ! महारं उगनुं कारण जे हतुं ते में तमने कह्यु.
एवां ते पापी मित्रनां वचन सांजलीने वरदत्तने घणो रोपनोनर थयो. ते घेर गयो एटले जिनमती तेनां पग पखालवा पाणी लावीने तेना मुखबागल
आवी उनी, तेवारें तेणे रीसें करी बरी लेइने जिनमतीनुं नाक ठेद्यं, तेथी हाहाकार थइ गयो,सर्व सगा कुटुंबी नेला थया, सढुंयें वरदत्तने उबको दीधो, रे पापी, निःकरुण! कुलमां कलंक पण न विचायं? सजनस्नेहपण न गण्यो? या लोकने विपे अने परलोकने विपे कुःखदायी पणुं पण न विचास्युं ! तें ए गुं काम कयुं? ए जिनमती समस्त गुणवंती . तिलतुप मात्र पण जेमा दोष नयी.जे कारणे एर्नु उत्तम कुल, उत्तम जाति, मनोहर रूप, मधुर वाणी, विनयवंती, पर पुरुष सामुं जुए पण नही, लजावती,एना गुणेकरी सकल कुटुंब एने वश थ रह्यु ले, एनुं चश्मा सर निर्मल शील ने, तेने तें गुं कस्युं ? एवो कोलाहल सांजलीने राजपुरुप आवी वरदत्तने पकडी राजा पासे लाव्या. राजायें पूब्युं, रे नइ ! ए स्त्रीयें तहारो शो अपराध कस्यो, जे माटे राजकुले जणाव्या विना तें तहारे हाथेंज निग्रह कस्यो! वरदत्त बोल्यो,महारो सागर मित्र ले. ते एनो सर्व अपराध जाणे . राजायें अनुचरोने कह्यु के, जा सागरने तेडी लावो. ते सांजली कोटवाल तेने खोलवा गयो. खोलतां थकां को वननी कुंजमां नासतो पकड्यो. बांधीने राजा पासें लाव्यो. रा जायें पूडथु. रे मुराचार ! ए महासतीयें शो अपराध कस्यो ? साग़र ध्रुजतो थको कां बोल्यो नही. त्यारे कोरडाना प्रहारें मार दीधो. पनी जेवो हतो तेवो वृत्तांत कह्यो. राजायें बेढुने अन्यायना करनार जाणी बंदीखाने नांख्या.
कुलवंती स्त्रीने जरतार गमे तेवी पीडा दे, तो पण ते जरि उपर मातुं न चिंतवे. जेम शेलडीने पीले तो पण मधुर रस आपे. तेम जिनमती नर्ता र उपर अथवा सागर नपर पनो लेश पण हैयामां न धरती, वली जैन मतनी वासनायें वासित थकी एम विचारे ने के, में नवांतरे उष्ट कर्म क स्यां , तेनां ए फल मने उदय याव्यां ले ॥ यतः॥ सबो पूवकयाणं, क म्माणं पावए फलविवागं ॥ अवराहेसु गुणेसु य, निमित्तमित्तं परो हो।