________________
२०६
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. तमां चिंतव्यु होय तेवु वचनपण नीसयुंजणाय ने माटे धिक्कार दो तने! अने तहारां चरित्रने पण धिक्कार हो ! तें महारा नरिने पण कलंक दीg. माटे याहींथी दूर जा. तहारूं दर्शन पण महापापनणी थाय.
ते सांजलीने ते सागर चोरनी पेठे त्यांथी निकलतो साहामो यावतां वर दत्तें दीतो. गौहत्याकारकनी पेठे मलिनमुख को देखीने तेने वरदत्तें पूब्युं, तमने शो नग ? श्या कारणे आमण कुमणा देखा बो? सागर निसा सा नांरखी बोल्यो. गुं नगनी वात प्रबो बो! ए वात प्रकाशी न शकियें. तेम गोपवी पण रखाय नही. जेम कुस्थानकें गंवई थयुं होय, तेनी पेठे ए जागजो. एम कहेतो आंसुनी धार रेडतो कपटें करी बानो रह्यो. ते सां जली वरदत्तें विचारा के,एना मनमां कोई महोटो नछेग देखाय ले. वरदत्त बोल्यो. कहेवा जेवू होय ते नहेगनुं कारण कहो. ढुं कुःखनो संविनाग क रीने तमारूं मुख उद्धं करीश. सागर बोल्यो, तमे महारा परम मित्र बोमाटे तमाराथी महारे झुं बार्नु होय ? तमे जाणो बो जे, नारी अनर्थनुं कारण . जेम हिंसा सर्वदुःखनुं कारण जे. जेम अंधकारनुं कारण रात्री के तेनी पेरें स्त्रीपण सर्व दुःखनुं कारण ने. वरदत्त बोल्यो के, आज महारवंती साप एगी सरखी एवी कोइ स्त्रीना संकटमां तमे पड्या हता के, केम डे ? सागर बोल्यो. जिनमतियें मुझने निर्मऊ कस्यो. घणा काल सूधी कंदर्पना विकार असमंजस पणे मुफने एणीय देखाड्या. तेम मुखथी पण विषय सेववा कह्यं खलं. तथापि में जाण्यं.ए आज काल पोतानी मेलें ठेकाणे आवशे. एम विचारीने एटलो काल उवेखी मूकी. पण नित्य नित्य अधिकअधिक अस तीना चाला करती वचन कहेवालागी. परंतु कहेती रही नही. आज हूँ तु ऊने जोवा माटे घेर आव्यो हतो,त्यारे तेणें रासणीनी पेठे बल जोती मने रंधीराख्यो.जेम हरिण वाघरी पाराधी थकी बूटीने नाशे, तेम जिनम तिथकी हुँ महारा यात्माने मूकावीने नयें बीहीनो थको नातो. एवामां तमे मव्या. में मनमां विचास्युं जीव आपवाविना मने लूटको नथी. तेमाटे मरूं तो रूडं. वली विचास्यं जे, मरवू तो युक्त नथी. वली जिनमती नर्ता रने आगल कांक कहे. ते कदापि परोदने माटे महारो मित्र साचुं पण माने. अथवा मित्रने सर्व वात यथार्थ संजलावं. जो एनां चरित्र मित्र जा तो एनो विश्वासतो न करे ! रखे मित्रने कांक आपदामां नांखे! वली