________________
१०४ जैनकथा रत्नकोष नाग नछो. अंगुठो फरश्यो. एटले श्राचार्य जागृत थ बोल्या. मने ध्यानमां व्याघात केम कस्यो ? पुष्पमित्र बोल्यो. तमारा शिष्योयें व्याघात कयो बे. त्यारें ते श्राचार्ये शिष्योने तबको दीधो. जे ए तमें रूडुं न कत्युं. इत्यादि कथा श्रावश्यक नियुक्तिमा दे, ते माटे चारित्रनी शोना ते ज्ञानध्याने .
॥ सीसस्स सोहा विणए पवित्ति (विणिए के०) जे विनय गुणमा (प वित्ति के०) प्रवृत्ति करवी तेज (सीसस्स के०) शिष्यनी (सोहा के०) शोना . एटले विनयने विषे प्रवर्तवू, तेज शिष्यनी शोना जाणवी. माटे श्री उत्तराध्ययन मध्ये प्रथम विनय अध्ययने उदाहरण कयुं बे. ते कहे .
नऊोणी नामा नगरीने विषे अंबऋषि नामें ब्राह्मण वसे ले. तेने मा ढुंगा नामें नार्या ते बेदु श्रावक ले. तेने निंबक नामें पुत्र . अनुक्रमें मालुंगायें काल कयो. ते जोश पिता पुत्र बेहुने वैराग्य उपन्युं. तेवारें बेतु जणे कोक आचार्य पासे दीक्षा लीधी. पण तेमां बोकरो पुर्विनीत .माटे समाधि ल बेठेलानी जगाने कांटें करी खोदे, कालग्रहानी क्रिया कर तां बींके, एम काल गमावे, सर्व सामाचारी विपरीत याचरें. त्यारे सर्व साधुयें मली प्राचार्यने विनंति करी के, तमे ए निंबकने राखो, अथवा अमने राखो. जे माटे निंबक रहेशे तो, अमे सर्व चाल्या जश्यु. ते सां नली आचार्य निंबकने काढी मूक्यो. पिता पण पुत्रना रागें साथें नीक ल्यो. ते बेद कोबीजा प्राचार्यनी समीपे जश्ने रह्या. त्यां पण नोकराने अ पलक्षणो जाणी काढी मूक्यो. एम नलेणीमा पांचवें संघाडामा ते बेतु पिता पुत्र फस्या, पण क्यांहि टकी शक्या नही. एक दिवस पिता पुत्र बहारनूमिकायें गया बे, त्यां पिता रुदन करवा लाग्यो. त्यारें पुत्र बोल्यो. शा माटे रडो बो? तमेज महारुं नाम निंबक दीधुंबे पिता बोल्यो. में सा र्थक नाम दीg, तहारा पुष्कतें करी हुँ पण क्यांय स्थानक पामतो नथी.
हवे याचार्य पासे पण जश्न शके, त्यां पण को विश्वास न करे. त्यारे पुत्र बोल्यो. हे पिता हवे एकवार कोश्क ऽथानके जग्या गवेषो. ते सांजली बाप बोल्यो. जो तुं विनीत थाय तो हुँ जग्या खोलु. निंबक बो ल्यो. हवे ढुं विनीत यश. ते सांजली वली मूल आचार्य पासे आव्या. ए टले सर्व साधु दोजना पाम्या. तेमने तेना पितायें कह्यु हवे ए महारो पुत्र अन्याय नही करे. तो पण ते साधु माने नही. त्यारें आचार्य बोल्या. हे