________________
गौतमकुलक कथासहित.
१८३ शुनध्यान, तेज पुष्पभूति याचार्यनी पेरें ( चरणस्स के० ) चारित्रनी ( सोहा के० ) शोना बे. ते पुष्पभूति प्राचार्यनी कथा कहे बे.
सिंधुवर्धन नगरने विषे मुमिवक नामें राजा हतो. त्यां पुष्पभूति नामा श्राचार्य बहुश्रुत महागुणवंत होता हवा. ते याचायें राजाने प्रतिबोधी ने श्रावक को बे. ते याचार्यने पुष्पमित्र नामें शिष्य बे. ते बहुश्रुत बे पण क्रिया व्यवहारे शिथिल बे. ते माटे याचार्यथी जूदो रहे बे. सुखमां काल गावे बे. एक दिवसें ते प्राचार्य, सूक्ष्मध्यानमां पेसवानी इष्ठा क रेने. पण ते महाप्राण ध्यान सरखं बे. ते ध्यानमा रह्या थकां चेतना बे के नयी एवं पण जाणवामां न खावे, एवं ते प्रबलध्यान बे. वली ते या चार्यनी पासे जेटला शिष्य बे, ते सघलाये बहुश्रुत बे. तेमाटे खाचायें पुष्पमित्र शिष्य ने बहुश्रुत जाणीने बोलावीने कंयुंके, महारे ध्यानमां प्रवेश करवो बे. माटे तुं पासे रहेतो प्रवेश करुं. ते चेजें पण अंगीकार क सुं. पी एकांते नरडामां बेसी याचार्यै ध्यान करवा मांमधुं. जे कोइ या वे तेने ते पुष्प मित्र मांहे श्राववान दीये, अने कहे के, तमे इहां रहनेज प्राचार्यने वंदना करो. प्राचार्यजीतो कार्यमां व्याकुल बे. एम केटलाक दिवस गये थके साधु मांहोमांहि विचारवा लाग्या के, पूज्यजी शुं करतां हो ? तेमां एक साधुयें जश्ने जोयुं पण प्राचार्य अंशमात्र चले नही,
ने बोले पण नहीं. ते जोइ तेणें खावी सर्व साधुने संजनाव्यं ते सर्व Forest पुष्पमित्रने कहता हवा के, जो जो! आचार्य तो काल पाम्या बे. ते तातुं म म नथी कहेतो ? पुष्पमित्रे कह्युं श्राचार्य काल पाम्या नयी, पण ध्यानध्याय बे. माटें खाचार्यने ध्यानमां व्याघात न करो. त्यारे ते बोल्या, ए तहारुं धूर्तपणुं छे. जे माटें याचार्य लक्षणवंता बे. तेने तुं वेताल साधना करनारो मल्यो बे ने थमने तुं ठगे बे. ए रीतें सर्व साधु ते पुष्पमित्र साधें क्लेश करवा जाग्या. अनुक्रमें राजाने तेडी ला व्या. अनेकयुंके, हे राजन जू याचार्य काल पाम्या बे तेने परतंववा देता नथी. राजायें पण आचार्यने रुडीरीतें जोया ने निर्धार कस्यो के, याचार्य काल पाम्या बे. तेवारें पुष्पमित्रनी अवज्ञा करीने शिबिका बनावी.
वे याचा पूर्वे पुष्पमित्रने कही मूक्युं वे के, निप्रमुखनो महा उप इव थयो जाणे तो महारो अंगूठो स्पर्शजे. ते संकेत संजारीने प्राचार्यनो