________________
•
गौतमकुलक कथासहित.
ง
चारुदत्त त्यांथी नागे. ते अनुक्रमें खटवीने यंते एक गाममां चारुदत्तना मामाना मित्रनुं घर बे, ते गाममां दुःखनी राशिने पामतो पामतो त्यां प होच्यो. तेने तिहांरुदत्त नामें मामाना मित्रे घणुं लाल्यो पाल्यो, साजो कखो.
Marathi ga किरियाणा नरी रूदत्त साधें चाव्यो. जतां थ कां एक महोट कुवती नामें नदी यावी, ते उतरी गिरिकूटे गया. त्यां वेत्रवन ठे. ते वनथी अनुक्रमें बन्ने जण टंकण देशे पहोच्या. त्यां वे ब करा वेचाता लीधा, ते बोकडा उपर बेसीने केटलाक पंथनो पार पाम्या. पी एवं जंगल खाव्यं के, जेमां मनुष्य मात्र तथा अज ( बोकडा) पण चाली शके नही, त्यारे रुदतें कयुं के, हवे थापणे पगे चाली शकशुं नहिं, तेमाटें या बकराने मारी तेनी खोलमां पेसीए ने एमना मांस नो नाग बहार काढीए, तेने देखी नारंग पंखी यावीने मांसनी चांतिये आपण बेहुने उपाडीने लेइ जो, ते सुवर्णभूमियें मूकशे, एवां वचन सां जलीने चारुदत्त बोल्यो. हे रुश्दत्त ! यापणाथी ए बकरा केम मराय ? प्रथम तो ए आपने इहां सूधी लाव्या, माटे यापणने उपकारी थया, व ली या ठेकाणे एनो नाथ कोण ले ? वली . आप पण हिंसा करीने ड तियें जश्यें, ते हिंसानां फल शास्त्रमां कडुबां कह्यां बे ॥ 'न पाणिहिं सापरमं करूं' इति वचनात् ॥ ते माटे यापणाथी तो ए न हणाय. त्यारे रूदत्त कोप करीने बोल्यो जे, ए बकरां कां तहारां नथी, एतो में इव्य खरचीने लीधां बे. एम कहीने एक बकरो तो तेणें मास्यो, पढी बी जो बकरो मारवाने परिणामी थको रूदत्त याव्या, त्यारे बकरो कंप तो कंपतो चारुदत्तना मुख सामुं जोवा लाग्यो. तेने चारुदत्त कहेवा ला यो के, हे बकरा ! इहां महारो याश्रय नथी, पण या वेला तने धर्म स खाइयो बे. ते हुं संजलावुं खने तुं धीरज धरीने सांजल. जे श्रीवीतराग राग द्वेष रहित, केवलज्ञान, केवलदर्शन, यथाख्यात चारित्रवंत, खढार दोष र हित, चोत्रीश व्यतिशयें करी विराजमान, वाणीना पांत्रीश गुणें करी नव्य प्राणीने संसार समुइ तारवा समर्थ, मोहरहित, खज्ञानरहित, एवा परमे श्वरने देव करीने तुं मान्य तथा गुरु ते सुसाधु, उत्तम, निस्पृही, श्रात्मगु रागी, श्रात्मसाधनने खर्थे उजमाल थयेला, सत्तावीश गुणेंकरी विराज मान, रत्नत्रयीना पात्र, स्वपर तारवां समर्थ एवा गुरुने गुरु करी अंगीकार