________________
w
जैनकथा रत्नकोष नाग बछो. कोइकें शब्द कस्यो,के म म त्यारे चारुदत्त बोल्यो के,महारुं नाम चारुदत्त .मने जगवंतें मोकट्यो , तो मुझने रस लेतां श्या माटे निषेध करो डो? महा रे ए रसनो जरूर खप जे. त्यारे ते शब्द करनार बोल्यो के, महारी वात सांनल. दुं पण वाणियो ढुं. तहारी पेठे पण धननो अर्थी थको इहां श्राव्यो डं, पण ए त्रिदंमीयें मुझने मांहि नांख्यो . ते माटे ए त्रिदंमीया नो विश्वास करीश नही. वली वात सांजल. या रसमां हाथ बोलींश नहिं. जो बोलीश तो हाथ कोही जशे. ते माटे तुंबडीसाव्य.हूँ तने जरी आपुं. एम सांजली तेने तुंबडी पी. त्यारे ते पुरुषे पण रस नरीने आप्यो. मां चीना हेवल ते रस तुंबी बांधी. पड़ी चारुदत्ते रासडी हलावी,त्यारे त्रिदंमी ये खेंचीने, कूआने कांते आण्यो. एटले त्रिदंमीये तुंबडी मागी. त्यारे चारु दत्ते जाण्यु के, या मायावी तथा विश्वासघाती देखाय . एवं जाणीने ते रस, तो कूयामां ढोली नांरख्यो. एवं जागी ते त्रिदंमी पण चारुद तने कूमामां नांखी दीधो. त्यारे ते माहे रहेलो पुरुष बोल्यो के, तुं कांश फिकर चिंता करीश नही. तुं जो रसमांहे पड्यो होत, तो न जीवत, प ए मेखला उपर पड्यो, तेथी तुं शातामा रहेजे. तने हांथी नीकलवानो उपाय बता, ते सांजल. इहां रस पीवाने माटे गोधा यावे डे, ते महा जयंकर शब्द करता यावे ले, पण तेनी तुंबीक राखीश नही. ते गोधा ज्यारें रस पीने पाबा वले, त्यारे तुं तेने पूंबडे वलगजे. माटे ते आवे त्यां सूधी तुं शहां रहे. अने पंच परमेष्ठीनुं ध्यान कस्य. एम. सांजलीने ते त्यां रह्यो. एवामां ते पुरुष तो मरण पाम्यो, तेवामां ते गोधा वीरस पीने पाला वलती चारुदत्त पण ते गोधाने पूंबडे वलग्यो. तेनु शरीर सुकु माल हतुं तेथी घसातो घसातो बहार नीकट्यो. ते जाणे गर्भावासथकीज नवो नीकट्यो होय नहि ! ! अथवा नरकमांथीज नीकट्यो होय नहि !!! ए दृष्टांतें बहार आवे थके नवो जन्म पाम्यानी पेठे मानवा लाग्यो, पड़ी पूबडं मूकी दीधुं, त्यारे मूर्जा खाइने नूमिये पज्यो. वली शीतल वायरा प्रमुखें चेतन वद्युं, त्यारे चालवा मांमधु, एटले वनमा एक पामो हतो तेनी केडे पज्यो, त्यारे चारुदत्त एक महोटी शिला उपर चडी गयो. ते जोड्ने ते पामो पण शिंगडेथी ते शिलाने हलाववा लाग्यो, पण शिला हाले न ही. एवामां एक अजगर नीकट्यो, ते अजगर वनपामाने गली गयो. त्यारे