________________
१७७
गौतमकुलक कथासहित. आर्य सुहस्तीजी त्यांज रहेता कोइक वर्षे संघसहित देहेरानो यात्रोत्स वमांमयो , त्यां निरंतर संघ यात्रा करवा नीकले. त्यारें आर्यसुहस्तीजी श्रावीने मंझप मध्ये बेसे. तेमना मुख बागल संप्रति राजा लघुशिष्यनी पेठे बेसे. ते चैत्य यात्राने अंते संघे रथयात्रा करवा मांमी. जे कारण मा टे यात्रानो उत्सव ते रथयात्रायेंज संपूर्ण थाय. ते वखत सुवर्ण, माणि क्यमय सूर्यना रथ सरखो दशे दिशायें अजुवालु करतो एवा रथमां श्री अरिहंतनी मूर्ति थापीने नीकल्या. तिहां पूजा विधिना जाण, एवा श्रा वंत श्रावक स्नात्र नणावतां, सुगंधी व्ये प्रतिमाने विलेपन करतां, मुखे मुखकोश बांधीने मालती शतपत्रादिकनी मालायें पूजा करतां, कृष्णागुरु प्रमुखना धूप उवेखता, अारति उतारता, श्रीअरिहंतने नमस्कार करी,
आगुवानी पेठें पागल थइ रथने खेंचता हवा. अनेक प्रकारनां वाजिंत्र वाजते, घणी सोहागणी स्त्रीयो धवलमंगल गाते, ए रीतें हाट हाट प्रत्ये घर घर प्रत्ये नित्य पूजा थते, घन सार कुंकुमने उत्तम पाणी धरती सिंचते, अनुक्रमें संप्रति राजाने मंदिरे रथ याव्यो. त्यार रोमराजी विक स्वर करी, अष्टप्रकारी पूजा करी, घणा आनंदपूर्वक राजायें सर्व सामंतने बोलावीने कह्यं. जो तमें सार पदार्थनी बाराखताहो, तो सम्यक्त्व ग्रह ण करो. जो मने स्वामीपणे मानो बो,तो श्रमणना उपासक था. महारे तमारा इव्यनुं प्रयोजन नथी. मात्र में कडं ते प्रमाणे करो. एटले महारूं सर्व मनोवांडित कयुं, एम कही सर्वने पोत पोताना देश प्रत्ये विदाय कस्या. ते पण स्वामीनी नक्ति साधुनी सेवा घणी करता हवा. ते सर्व राजा पोतपोताना देशने विषे रथयात्रा प्रवावी. ए रीतें जे प्रांत देश हता, ते पण साधु विहारयोग्य थया. एकदा रात्रिय संप्रतिराजायें विचाओँ के, अनार्य देशमा साधुने विहार करावं. पड़ी अनार्य देशना राजाउने बोला वीने कह्यु के, जेम मने कर आपो बो, तेम महारा जे पुरुष यावे, ते क हे तेम करजो, एम कही पोताना पुरुषोने साधुनो वेष पहेरावीने अनार्य देशमा मोकल्या. ते त्यां जइ अनार्य लोकोने कहेवा लाग्या के अमने बे तालीश दोष रहित वस्त्र पात्र अन्न पाणी आपो. तथा जैनना शास्त्र नणो. इत्यादिक अमारुं कडं करशो, तो संप्रति राजाने रीज उपजशे. अन्यथा नहि उपजे. ए रीतें ते पुरुषोयें कह्यु. ते प्रमाणे ते सर्व करता हवा.