________________
२७० जैनकथा रत्नकोप नाग बहो.
पली राजायें गुरुने पूज्यु. आर्य देशनी पेठें अनार्य देशमा विहार केम नथी करावता ! गुरु बोव्या, अनार्य देशमा अज्ञानें करी रत्नत्रयीनो वधा रो थाय नही. राजा बोल्या अनार्य देशने विषे साधुने विहार करावो तो तेनी चतुराश्नी मालम पडे. एम राजाना आग्रहथी केश्क साधुने आंध्र इविड प्रमुख देशे विहार कराव्यो. त्यां ते लोको पण ए संप्रति राजाना पुरुष अाव्या बे, एम जाणी तेमने अशनपानादिक शुक्ष्मान आपता ह वा. एवं अनार्य देशमा निरवद्य गुमान आहार मलतो देखी ते साधुन गुरुनी पागल भावी विस्मयनी वात संजलावता हवा. ए रीतें संप्रति रा जायें अनार्य देशने पण साधुने विहारयोग्य कस्या. वली राजायें पाबला नवनुं रांकपणुं संजारीने गामने चारे दरवाजे दानशाला मंमावी. त्यां पो तानो परनो वहेरो वंचो नथी, त्यां सदु रांक प्रमुखने नोजन करावतां जे नगरे, ते रांधणिया तथा चाकर वहेंची ले. एक दिवस राजायें पूज्युं. उ गस्यं नोजन कोण ले ? रांधणिया प्रमुख बोल्या. अमें लेश्यें बैयें. राजा बोल्यो जे अन्न पाणी वधे ते निरवद्य आहारना लेनारा मुनिने आपजो. तेनुं तमने इव्य आपीगुं. ते पण राजाना कह्या मुजब मुनिने बापता ह वा. मुनि पण गु६ जाणी लेता हवा. वली राजायें कंदोश्ने, तेजना वेच नाराने, दहिंना वेचनाराने तथा वस्त्रना वेचनाराने बोलावीने कह्यु के, जे कांश साधुने जोश्ये, ते यापजो तेनुं मूल्य ढुंबापीश. कां पण शंका लाव शो नही. तेवार ते पण घणा हर्ष पामता तेमज करता हवा. जेमाटे वा पियाने तो वस्तु वेचाय, एटले घणो हर्ष थाय.
ए सर्व वात आर्य सुहस्तीजी सारीपेठे जाणे , पण शिष्यनो राग ब लवत्तर , माटे बोले नही. त्यारें आर्यमहागिरि बोल्या. अरे अशुद्ध जा पता थकां झुं बाहार व्यो बो ? सुहस्तिजी बोल्या "यथा राजा तथा प्र जा" जेम राजा रागें नक्ति करे , तेम लोक पण तेने अनुयायी पणे जक्ति करे . ए वात सांजलीने महागिरिजी, आर्यसुहस्ति उपर को प्या, अने केहताहवा के, तुं माया करे जे माटेबाजथी महारे असांनोगिक पणुं जे, आहार पाणीनो संबंध नथी, थापणी निन्न सामाचारी थइ,तेथी तहारो महारो पंथ पण जूदो जायजे. ते सांजलीने थार्यसुहस्तिजी कंप ता थका बालकनी पेठे पगे लागी हाथ जोडीने कहेवा लाग्या. हे न