________________
१७५
गौतमकुलक कथासहित. गुरुने कयु, महाराज! महारो प्रतिबोध लागतो नथी, माटे तमे प्रतिबोध यो. ते सांगली आर्य सुहस्तिजी शेठने घेर देशना दीये . एवामां या र्य महागिरि पण निदाने अर्थे त्यां ाव्या. तेमने आर्य सुहस्तिजीयें न ना थश्ने नमस्कार कस्यो. ते जो श्रेष्ठी बोव्या. तमे जगत्ने वांदवा यो ग्य बो. तो तमारो पण कोइ गुरु ? जे माटे तमे पण नमस्कार करो बो? आर्यसुहस्ति बोल्या. ए आचार्य महारा गुरु . ए सर्वदा नांखी दे वातो आहार लश्ने आहार करे . ए निरंतर उपवासी बे. एमना पग नी रज, ते पण महारा सरखाने पगे लागवा योग्य वे. एम आर्यमहा गिरिनी स्तवना करी, शेतना कुटुंबने प्रतिबोध देश पोताने स्थानकें आ व्या. शेठे पण महा नतिवंत थाने कुटुंबने कही मक्युं के, ए गुरुराज ज्यारें निदा लेवा आवे त्यारे अन्न पाणी नांखी देवानो आग्रह देखाडीने एमने वहोरावजो तो महाफल थशे.
बीजे दिवसें वली आर्यमहागिरिजी पधाया. तेवारें तेज रीतें शेतना कुटुंबें रूडं अन्न नाखतो देखाडी देवा मांमयुं, अने विनंति करी के,या था हार घमारें कोई खातो नथी, माटे तमे व्यो. गुरु पण उपयोग देश, अकल्प जाणीने ते आहार लीधा विनाज पोताने स्थानकें यावी थार्यसुहस्ति ने कहेवा लाग्या के, तें महारो विनय कस्यो, तेथी बधु अगुन कयुं. त हारा उपदेशे मने श्रावके निदा पवा मांमी. ते अशुभ हती. ते सांन लीने आर्यसुहस्ती बोव्या. फरी एवं नहिं करूं. एम कही आर्यमहागिरि ना पग वच्चे माथु घालीने अपराध खमाव्यो.
एकदा उऊयणीने विषे ते बेदु मुनि पधाया. त्यां जीवितस्वामीनी र थयात्रा , तेथी यद्यपि परिवार घणो होवाथी निन्न निन्न स्थानके उताया बे, तो पण यात्रामा सर्व नेगा नीकल्या . एवामां राजमार्गे संप्रति राजायें तेमने दीवा. त्यारें राजायें विचामु के, एवं में क्यांएक दीतुं जे. एम उहा पोह करतां राजाने जातिस्मरण शान नपन्युं. त्यारें गुरु पासे आवी पगे लागी राजा, कहेतो हवो. हे नगवन् ! जैनधर्मनुं गुंफल ? गुरु बोल्या, स्वर्ग तथा मोद. फरी पूज्यु,स्वामिन् ! अव्यक्त सामायिकनुं गुं फल ? गुरु बोल्या, अव्यक्त सामायिकनुं फल राज्यादिक पदवी जाणवी. एम सांजव्युं, एटले राजाने प्रतीति उपनी. तेवारें राजा बोल्यो. मने उलखो बो ? महारुं गुं