________________
२७४ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. लां कटाक्ष महा विकराल नेत्र करीने पाबु बोली रे अधम गामडिया ! घीनो घडो श्रापे , तेमां चित्त राखतो नथी ? पण मदोन्मत्त कामिनी नां मुखकमल जोतो रहे . अने सामां मने कठोर वचन कहे जे ? ते सांजलीने बाहिर पण अत्यंत कोपानलें बलतो, जेमतेम असंबंध बोल वा लाग्यो. स्त्री पण तेमज असंबंध, असमंजस बोलवा लागी. एम करतां परस्पर वलग्या, फूमा फूमी थइ, केशे केश पकड्या, मारा मारी आव्या, एटले पग आघो पाडो पडतां घडामांहेलु घीतो प्रायें सघलु इयें ढली गयुं. तेमां केटर्चुक धरतीये शोषी लीधुं. कांक रह्यं ते कूतरां चाटी ग यां. कांक गाडीमा बाकी रह्यं हतुं, ते ताकी रहेला चोरप्रमुख ले गया.
हवे एनी साथें बीजा आहिर गाडीयो जरीने घी वेचवा आव्या ह ता, ते सर्व वेचीने परिवस्खा. घेर जवाने उजमाल थका सदु कोइ पोता ने घेर गया. अने ए आहिरने स्त्री साथे लडतां शेष स्वल्प दिवस बाकी रह्यो, त्यारे यु६ शम्यु. कांक प्रथमथी घृत वेच्युं हशे तेनुं व्य लेइने स्त्रीनार पोताना गामजए। चाव्या. मार्गमा सूर्यअस्त थयो, दशे दिशा यें अंधकार व्याप्यो. त्यारें चोर आवीने वस्त्र, बलद अने इव्य ले गया. एम जे मूर्ख क्रोध करे ते दुःख जोगवे. ए कथा उपदेशरत्नाकरमां ॥
॥सुसादुणो तत्तपरा हवंति (सुसाहुणो के०) जला उत्तम जे साधु मुनिराज ,ते (तत्तपरा के०) तत्त्व जे परमार्थ तेने विषे तत्पर एवा (हवंति के०) होय . ते उपर आर्यसुहस्ति, आर्यमहागिरनो दृष्टांत कहे जे. ___ श्रीथूलिनजीना एक थार्य महागिरि थने बीजा आर्य सुहस्ति ए बे दु शिष्य दश पूर्वना धणी थया. ते पृथ्वीतलने विषे जव्य जीवने उपगार करता विचरे जे. एमने बालक थका यदा थार्यायें मातानी पेठे पाल्या. ते माटे आर्य पद बागलथी प्रतिम पाम्युं ले. अनुक्रमें जगबंधु महागि रि अनेक वाचनायें करी घणा शिष्य निपजावी पोतानो गजपरिवार था र्य सुहस्तिने सोंपी पोतें जिनकल्प विजेद गयो माटे गबनी निश्रायें रहे ता थकांज जिनकल्प वृत्तियें मन थकी एकाकीपणे विचरे ने. एकदा पा मलिपुरें याव्या. त्यां वसुनूति नामें शेठने आर्यसुहस्तियें प्रतिबोध देने जीवाजीवादिक तत्त्वनो जाण एवो श्रावक कस्यो . ते शेत पण आचार्य ने अनुसारें कुटुंबने धर्मदेशना दे, पण को प्रतिबोध पामे नही. ते शेवें