________________
२५४ जैनकथा रत्नकोप नाग हो. मरण पामी. वली ते दासीने बीजा कोयें मारी नाखी. एम ते बधा मर एग पाम्या. ते जोइयान अस्थिर जाणी त्यां घणा धर्मिलोकोयें चारित्र लीधां. ए कथा प्रश्नोत्तररत्नमालानी वृत्तिमा जे. इति समुदत्तादिकथा ॥ ४५ ॥ ए कथा पहेला नागमां गौतम एनामां पण आवेली डे.
वली पण तजवाना अधिकार माटेज तजq बतावे बे. ॥ चएइ बुझी कुवियं मणुस्सं (कुवियं के० ) कोपवंत थयेला (मषु स्सं के०) मनुष्य प्रत्ये (बुही के०) बुद्धि (चए के०) तजे जे. एटले कषा यवंत मनुष्यने पविघातक राजानी पेठे बुद्धि पण तजे ले. ते कथा कहे .
कोक नगरनो राजा, एकदा रयवाडीये रमवा नीकट्यो. ते वक्र शि दित अश्व उपर बेसीने चाल्यो. तेथी जेम जेम राजा लगाम खेंचे, ते म तेम अश्व दोडे, पण 'ननो रहे नही. एम करतां महाअटवीमां ले ग यो. त्यां राजा थाक्यो, लगाम मकी दीधी. त्यारे घोडो पण ननो रह्यो. रा जा पण तरष्यो थयो ,तेथी नली बायावंत एवा एक महोटा वृद हेवल विसामो से डे, एवामां ते वृक्ना कोटरमा एक अजगर रहेलो , तेना मुखथकी गरल पडतुं देखीने पाणीनी ब्रांतियें राजायें पत्रनो दडियो क रीने नीचें धस्यो. अनुक्रमें ते अजगरनी गरलथी नराणो. ते दडियो लेइने जेवारें राजा पीवाने तत्पर थयो तेवारें ते वृदनी उपर एक पंखी बेठो हतो, तेणें ते सर्व व्यतिकर जाण्यो, अने विचास्युं के, ए राजा घणा लोक नो आधारचूत डे, ते ए पाणी पीशे, अने मरण पामशे. एम चिंतवीने राजाने हित वांडतो कापट मारीने राजाना हाथमाथी दडियो ढोलावी नांरव्यो. एमज वली बीजीवार पण राजायें तेज गरलथी दडियो नस्यो. अने ते पंखीये पण तेमज बीजीवार ढोलावी नांख्यो. एमज त्रीजीवार पण ढोलावी नांख्यो. त्यारें राजा रूठोथको अकारण उष्टपणुं जाणी ज लपानांतराय कर्ता पंखीने खड्गें करीने मारतो हवो. पडी राजानुं सैन्य त्यां याव्युं. तेवारें राजायें पाणी पीधुं, आहार कस्यो, स्वस्थ थयो, पबी राजा वडना कोटर मध्ये जोवा लाग्यो. त्यां अजगरना मुखथकी निकल तुं गरल देखी विचार करवा लाग्यो के, अरे ! एतो विष देखाय ने. अहो! पंखी निःकारण नपकारी, महारा जीवितनो दातार, अने हुँतो कृतघ्न थ यो. जेमाटे विचार कस्या विना पंखीना प्राण लीधा. माटे हुँ महापापी