________________
गौतमकुलक कथासहित. १५३ दु जणने दधि दूधे जमाड्या. रात्रे पाडामा लावी वेदु जणने सूवा माटे जुदी जुदी शय्या आपी. तेनी उपर वेहु सूता. एवामां शिवने बुदि उप नी तेथी जेवारें गोवा लिया सर्वने निश आवी, तेवारें शिवें नठीने पोता नी देह प्रमाणे एक काष्ठ लावीने पोतानी शय्या उपर मूक्यु. तेनी उपर एक वस्त्र ढांक्यु. अने पोताना हाथमा तरवार लेने कोक स्थानकें ज बानो बेसी रह्यो. एवामां यदत्त जाग्यो. तेणें शिवनी शय्या पासें आ वीने विचायुं के ए तो लंघ्यो बे. तेवारें खड़ग काढीने जेटले तेने मारवा ने धायो तेटले शिवें तत्काल बावीने तेनुं मस्तक खड़गें करी बेदी ना रव्यु, पनी काष्ठखम बीजे स्थानके मूकीने पोतानो अपजस टालवाने पो कार कस्यो के, अरे रे! गोपो नठो. कोइक चोर मारी जाय . ए रीतें सोर बकोर कस्यो.ते सांजली गोवालिया पण चोरनै सोधवा माटे तेनी साथें थोडीशी नूमियें गया पण चोर नही मलवाथी पाबा वल्या.
प्रातःकाले यददत्त मुन देखी शिव बोल्यो अहो ! ए गुं थy !! एम मायाकपटें लगारेक विलाप करी तेनुं मरणकार्य करीने कहेवा लाग्यो. रे रे ! गोपालो ! यददत्त विना ढुं रही शकतो नथी. ते माटे हुँतो महारे घेर जावं . एम कहीने घेर याव्यो तेवारें तेनी मातायें विचाओँ के, ए तो हजीसूधी जीवतो खेमकुशलें घेर याव्यो. यदत्त मूर्खायें एने मास्यो नही, एम विचारीने पुत्रने कहेवा लागी हे वत्स ! यददत्त गोकुलमाथी के म न याव्यो ? त्यारे शिव बोल्यो. हे माता! यददत्त धावतां थकां पल वाडेथी पाडो वव्यो. एम कहीने शिव विचारवा लाग्यो, अहो ! या दैवनो शो विलास जे कारणे माता पण महारा प्राणलेवा सारं सावधान थ ले! एवामां धारणीनी दृष्टे तरवार पडी. ते उपर कीडियो पेसती नीकलती दीती. त्यारे आशंका यावी, अने विचायुं जे यददत्त एने मारीने आवशे ए महारो मनोरथ निष्फल गयो ! एम चिंतवी म्यानमाथी तरवार कहा डी जो तो रुधिरें खरडी दीठी. ते वेलायें रोपें करीने तेना रक्तनेत्र थयां. विचारां जे एवं महारा स्वामीने माख्यो. तो हूं एने मारुं. पनी तेज तर वारें करीने पुत्रनुं मस्तक बेद्यं. ते जोड्ने शिवनी धाव मातायें स्नेहें करी तेज वेलायें एक मुसलुं लश्ने धारणीने माघू. तेथी ते पण तत्काल मर ण पामी. अने धावमाताने वली एक दासीये तरवार मारी तेथी ते पण
२०