________________
१३० जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. ये पण तेमज कस्युं. ते सर्व पूर्वे कहेला पहेला नाश्नी पेठे जाणवू. त्यारें धनश्रीयें जाण्यु के, ए ना पण कालुं धोखं जे कहीश, ते सर्व मानशे.
ए रीतें मायायें डाल देवाना दोष थकी तीव्र कर्म बांध्यु. पडी ते कर्म अणयालो अणपडिक्कमीने नावथकी पोताना बे नाइ, अने बे नोजाइ ननी साथें धनश्रीयें दीक्षा लीधी. ते पांचे जण दीदा पालीने देवलोकने विषे नपन्यां. त्यां यान पूर्ण यये वे ना आगलथी च्यव्या. ते साकेतपुर नगरें अशोकदत्त नामें शेत, तेना समुदत्त अने वरदत्त नामें बे ना पुत्र पणे थया. बहेननो जीव पण च्यवीने गजपुर नगरें शंख नामे श्रावकनी पुत्रीपणे आवी नपनी. ते रूपें घणीज सर्वांगें सुंदर हती, माटे तेनुं स वीगसुंदरी एवं नाम दीधुं. वे नोजाइना जीव पण देवलोकथी च्यवीने कोशला पुर नगरें नंदन शेतनी श्रीमती अने कांतिमती नामें पुत्रीयो थ इ. अनुक्रमें ते सर्व यौवन अवस्था पामी. ___ एकदा अशोकदत्त शेठ कां काम उद्देशीने गजपुर नगरने विषे श्रा व्या , तेणे सर्वांगसुंदरीने दीठी. त्यारे कोकने पूब्यु के, ए कोनी क न्या ने ? तेणे सर्व वात कही. ते सांजलीने पोताना समुदत्त पुत्रने मा टे शंखशेठ पासे मागी. शंखशेनें हाकारो नण्यो, अनुक्रमें परण्या. त्यार पनी जमाइ ससराने घेर थाव्यो. ससरायें आदरसत्कार दीधो, वासघर सज्यु,एवा अवसरमां ते सर्वांगसुंदरीने प्रथमनुं मायाब कर्म उदय था व्यु, तेवारें नारें वासघरने विष रह्यां, कोई देववाणी अने कोइ पुरुष नी बाया दीती. त्यारे नरिने शंका उपनी के, महारी स्त्री कुशीलणी , एने कोक जोश्ने गयो. पनी ते स्त्री वासनवनमां यावी, पण नारें बोलावी नही. तेवारें दुःखार्त्तिवशे पृथ्वीने विषेज रात्रि गमावी. प्रनातें कोई सऊनने विना पूडेज एक ब्राह्मणने कहीने समुदत्त साकेतपुर नगरे गयो. पड़ी कोशल पुरने विषे नंदनी दीकरी पूर्वनवनी धणीयाणी श्रीम तीने परण्यो, अने एनो नहानो नाई पण ते श्रीमतीनी बहेन अने पान ला नवनी पोतानी घणीयाणी कांतिमतीने परण्यो. ते सर्वांगसुंदरी सांजल्यु. के, जार बीजी स्त्री परण्यो. तेथी तेना कुटुंबने सर्वांगसुंदरीने विषे घणी अधृति उपनी. पनी जावु आवq पण टल्यु. त्यारे सर्वांगसुंद री धर्मने विषे तत्पर थ६. अनुक्रमें कोश्क साधवी पासे दीक्षा लीधी. का