________________
१२७
जैनकथा रत्नकोष नाग हो. टलो लगारेक प्रमाद, ते एवडा फुःखनो दातार थयो ? त्यारे नगवंतें क ह्यु के, अप्रमाद तो सेव्यो, पण कर्मपरिणति विचित्र , माटे अप्रमाद मात्रे सकल कर्म न खपे, किंतु उत्कृष्टो अप्रमाद सेवे त्यारें खपे. वली सांनल हे राजन ! एटला अप्रमादथी पण ए रीतनां घणां कर्म खपाव्यां. वली आगले एनी संततिपरंपरा त्रुटी, उत्कृष्टा अप्रमादनुं बीज वाव्युं, एक नव नोगववा योग्य रयुं हतुं ते नोगव्युं, माटे धन्य ले. तेथीज परमे श्वरें कह्यु ." समयं गोयमा मा पमायए” ते माटे पूर्वलां दुष्कृत निं दियें, गुरु पासे वैराग्ये करीने आलोयें, विधिपूर्वक प्रायश्चित्त अंगीकार करियें, ए रीतें गुन परिणामरूप अग्नियें करी कर्मबीज बले थके निय मा विपाकरूप अंकुरानी नत्पत्ति न होय. ते माटें अप्रमादनी सामग्री मलें प्रमाद न सेंववो. ते सांजली राजा प्रतिबोध पाम्यो, बंदीखानां मू काव्यां, दान दे चारित्र अंगीकार कयं. जसादित्य तथा महेश्वरें पण दी दा लीधी. ए वात सांजली कडाना चोरने पश्चात्ताप थयो, त्यारे ते गुरु पासे प्रगट थइ कहेवा लाग्यो के, ते पापकर्मा ढुं . महा निर्दयकाम में अंगीकार कयुं, घणुं झुं कहुँ अवश्य महारे मरवू . ते माटे महारे योग्य होय ते बतावो. त्यारें गुरुयें विचाओँ के, एने लौकिक सुंदरपणुं याव्युं . तेथी एने गुणनाजनतो करी शकियें नही. तो पण तेने अन शन कराव्यु, नवकार दीधो, चोरें पण तेमज अंगीकार कस्यो, गुरुने वां या, पनी आनखाने ये अरुणदेव अने देशणी तथा चोर ए त्रणे मरी ने देवलोकें गया. ते माटे अप्रमाद ते हेतु ॥ इति समरादित्य चरित्रे॥
हवे जय तथा शरण पू . ॥ इहां शिष्य गुरु प्रत्ये पूजे जे के, हे नगवन् ! (नयं किं के ) नय ते गुं? त्यारें गुरु बोल्या के, हे शिष्य ! (माया के० ) माया तेज नय. एटले परने मायायें कपट करी, उगवू, बाल देवं, ते जय कहियें. ते उप र सर्वांग सुंदरनो दृष्टांत कहे .
वसंतपुर नगरने विपे जितशत्रु नामें राजा राज्य करे . ते नगरमां धनपति अने नावह नामें बे नाइ वसे . तेने धनश्री नामें बहेन डे, प ण ते बालरंमा . परलोक साधवा अर्थी के. एवामां श्रीधर्मघोष नामें आचार्य त्यां पधाया. मासकल्पें रह्या. ते थाचार्य पासें धनश्री प्रतिबोध