________________
१२६ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. लय जतो हवो. अहो ! अपूर्व दर्शन नगवंत प्रशांत, देवतायें पूजित माटे धर्म सांनलिये, एवी बुद्धि थ६. देवतायें पण धरती शुक्ष करी, सुगंधी पा पी वरसावीने सुगंधि कुसुमनी दृष्टि करी. सुवर्णकमल रच्यु. ते उपर बे सी गुरुयें धर्मदेशना दीधी. नो नो ! देवाणुप्पिया मोहनिश बमो, धर्म जा गरणे जागो, प्राणातिपात प्रमुख अढार पापस्थानक परिहरो, क्षमाप्रमुख गुण अंगीकार करो, नाव शत्रु प्रमादने बांमो, प्रमाद रसें वाह्यो जीव थो डापण अनाचार दो घणाकाल दारुणविपाक वेदवा योग्य कर्म बांधे.ते ने विपाकें अरुणदेव अने देशणीनीपेरें शरीरसंबंधि अने मनसंबंधि घणा मुःख जोगवे. त्यारें राजा प्रमुखें पूब्युं के, हे नगवन् ! एवं गं कुष्कृत क युं हतुं ? तेमने गुरुयें पूर्वनुं सर्व कथानक कयुं ते सांजली,अहो ! एटला पुष्क तना एवा विपाक ! तो बीजानी शीवात ? एबुं जाणी पर्षदा वैराग्यवंत थइ. ___ एवामां अरुणदेव अने देणी मूर्जा पामी, फरी चेतना पाम्या, जा तिस्मरण ज्ञान उपन्यु, हृदयथी संक्वेश गयो, गुन परिणाम वध्यो. त्यारें कहेवा लाग्यां के, हे जगवन् ! जेम तमें कयुं तेम अमें सादात् दीतुं. जि नधर्म अचिंत्य चिंतामणि रत्नसरखो पाम्यां. अमें सारीपेठे जाण्यु के, कर्मपरिणति एवीज होय . तेथी अमारुं सर्वे आर्तध्यान गयुं. अमने प रम संवेग उपन्यो . ते माटे हवे अमने अनशन पञ्चरकावो, अने जन्म, जरा, मरण, शोकना नय टालो. आचार्य नगवान् बोव्या. ए योग्य ने, एमज घटे ,आ अवस्थायें विशु६ पञ्चरकाण . ते नवनी परंपराने टाले, उर्गति दूर करे, सतिये पोचाडे, मनुष्यनां अने देवतानां सुखने साधा वे, अनुक्रमें परम निर्वाणपद पमाडे. एम कही राजा अने शेठने सम्मत ते बे ने अगसण पच्चरकावता हवा. तेणें अमरेसर आचार्यनी घणी स्त वना करी के, हे जगवन् ! अमारुं सुलब्ध मनुष्यपणुं. जेने तमे धर्मसारथी मव्या, विचित्र कर्म परिणामने वश जे प्राणी थया ने तेने तमे परम वैद्य बो. हवे हे नगवन् ! अमारे गुं करवू ? गुरु बोल्या के, जे कर हतुं ते क यु. वली विशेषे सर्व नावने विषे जे ममत्व , ते उखनुं मूल , ते ने टालो, वली परमपदनुं कारण एवं जे मैत्रिपणुं ते समस्त जीव उपर जावो, पूर्वे दुष्कृत करयां होय, तेनी विशुम नावें उगंडा करो, तीर्थक रनी प्ररूपी ज्ञानदर्शनचारित्ररूप रत्नत्रयीनो बहुमान करो, प्रमाद परिह