________________
गौतमकुलक कथासहित.
१२५
"
नू मियें पज्यो. त्यां जे लोक जोवा याव्या हता ते लोकें कौतुक खने नुकंपायें आश्वासना करी पूढयं. हे आर्य, ए श्रेष्ठिपुत्र ! कोण बे ? त्यारें गजद वाणीयें महेश्वर बोल्यो. अरे जाइ ! ए कथा शी पूबो बो ? ए क या पूरी य. ए तो ताम्रलिप्ति नगरीने विषे तिलकनूत एवो कुमारदेव ना मा शेठनो पुत्र बे ने या नगरमां वसनारो जसादित्यनो जमाइ बे, ते जहाज जांग्युं, परिवारथी वियोग पामीने यांजज इहां याव्यो में कयुं के, इहां तहारुं सास बे. चालो आपणे तेने घेर जइयें. त्यारें एणें कयुं के, या अवस्थायें सासरे केम जइयें ? त्यारें में कयुं या देवकुलने विषे तमे रहो. हुं हाटेथी नोजन लावुं. एम कहीने हुं जोजन जेवा गयो. हुं पाप कर्मा नोजन लेने ग्राव्यो, सघलें जोयुं पण न दीवो. अनुक्रमें मालिने पूवाथी तेणें कयुं के, हमणां चोर मायो, ते त्यां जोवा गयो होय तो कोण जाणे ? ए जोवा हुं इहां याव्यो. एटले ए रीतें दीगे. एम कहेतो कहेतो वली पृथ्वी पर पड्यो. ते जेम तपावेली वेलुमध्ये मब तडफडे, तेम तडफडवा लाग्यो. वली नवी शिलायें करी पोतानो वध करवा लाग्यो. एटले लोकोयें पकडी राख्यो. ए वात सर्वत्र प्रसिद्ध थ. जसादित्यें प ए व्यतिकर जाएयो. त्यारें तेजवेला देइणीने जेइने त्यां प्राव्यो. ते पण रु देवने शूलियें देखी विलाप करवा लाग्यो. अहो ! महारी अधन्यता ! एम
तां देवीसहित मूर्छा खाइने धरतीयें पड्यो. परिजने आश्वासना क री, पी जसादित्य बोल्यो के, काष्ठ लावो, महारे बली मरतुं बे. या शो क संताप महाराथी खमाय नही. परंपरायें ए वात राजायें पण सांन ली. राजा कोटवाल उपर कोपायमान थयो. कोटवाल बोल्यो. महारो कां वांक नथी. में चोरने मुद्दा सहित पकड्यो. बे हुं कांइ ज्योतिषी न श्री. इत्यादिक वातो कही राजाने प्रतीत करावी, राजा पण जसादित्यने प्रतीत कराववा निमित्ते वध स्थानके यावीने शेठने कहेवा लाग्यो रे जड़ ! हां मारो वांक नथी. दैवनो वांक बे. माटे ए मरवानो व्यवसाय न करो. दैवपरिणति एवीज होय. एम कही अरुणदेवने शूलियेंथी उतायो.
एवा समये चारज्ञानना धणी अमरेसर नामा खाचार्य घणा जीवने प्रतिबोध देवानो अवसर जालीने घणा साधु, घणा देवतायें परिवस्या थकां त्यां पधारता हवा. तेमना प्रजावेंज महेश्वरादिकना शोकनो अनुबंध वि