Jain Katha Ratna Kosh Part 06

SR No.: 010251
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Total Pages: 405
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 46 MB

Page 136

१५४ जैनकथा रत्नकोष नाग हो. गल लेइने चोरें नासवा मांमधु. ते उद्यानपालकें दीगो. बूम पाडी. एवा मां कोटवाल आव्यो. ते चोरनी पाउल दोज्यो. चोर पण उतावलुं चाल वाथी श्वासें जराइ गयो. शक्ति दीण थइ. अने जाण्यु के, हवे बागल न हिं चाली शकुं. पूर्व देवकुल धारी मूक्युं दशे, माटे ज्यां अरुणदेव सूतो डे, ते देवकुलमा पेठो. एवा अवसरे अरुणदेव पण पूर्वनवें बोल्यो हतो. जे “ तने शूलियें दीधी हती के गुं” इत्यादिक वचननुं कर्म उदय थयु. तेवारे ते चोरें विचास्यं के, बीजो उपाय नथी, तेथी कटक युगल अने बरी ए वे वस्तु अरुणदेवनी पासे मूकी.अने पोतें शिखरमां संताइ रह्यो..
हवे अरुणदेव जाग्यो, दैवयोगें कड़ां अने बरी ए वेदने अरुणे पोतें लीधां. अने विचास्युं के, कोई देवतायें संतुष्ट थश्ने मने आप्यां हशे, मा टे फांटमां घाल्यां. पण वनी शंका उपनी के, देवें आपेलामां बरी केम हो य? एम चिंतवे जे एवामां कोटवाल आव्यो तेने देखी मनमां खोनना पा म्यो. कोटवाल बोल्यो. रे उष्ट कुराचार ! क्यां जश्श ? एवं सांजलता हाथ मांथी बरी हेती पडी. तेने कोटवाले पकड्यो त्यारें अरुणदेव बोल्यो. दूं कडांनी वात जाणतो नथी. एटले तलारने रीश चढी. मारवा मांमयो. नये करी पूरांगोपव्यां न हतां तेथी कडां हेतां पड्यां. ते कोटवालें लीधां. अने निश्चय कस्यो के, एज चोर ! पनी राजा पासे लाव्या.सर्व व्यतिकर राजाने संजलाव्यो. राजाने का पण शंका रही नही. त्यारें हूकम कस्यो के, एने शूलिये द्यो. राज्य पुरुषोयें वधस्थानके लावी शूलियें दीधो. ___ एवामां महेश्वर जोजन लेश्ने आव्यो, देवकुलमां जोयुं तो अरुणदेव ने दीठो नही. पनी द्रकडो आवी सर्व ठेकाणे जोयो, पण न जज्यो. म हेश्वर आकुलव्याकुल थयो. पडी देवकुलनी समीपे मालीप्रमुखने पूब्यु के, अरे पुरुषो ! तमे एवा प्रकारनो शेतनो पुत्र देवकुलमांथी जतो आवतो दीगो ? त्यारे ते बोल्या. नाइ को दीगो नथी. पण हमणां एक चोर मास्यो. तिहां न जाणियें कदापि कौतुक जोवा गयो होय तो होय ? त्यारें महे श्वर खोजना पामतो बोल्यो. रे नए क्या क्यां ते स्थानक ? त्यारें माली ये मार्ग देखाड्यो, शून्य हृदयथकी महेश्वर त्यां गयो. तेणे शूलिये च ढावेद्यं शरीर बेदाणुं, महादारुण अवस्था जोगवतो अरुणदेवने दीो.
हवे महेश्वर पण हे श्रेष्ठिपुत्र ! हे श्रेष्टिपुत्र ! एम कहेतो मूर्जा खाइ