________________
१२४ जैनकथा रत्नकोप नाग हो. उक्कर छक्कर ले. माटे न करो. स्थूलिनजी मेरुनी पे- ए अनिग्रह पाल वाने थिरतावंत हता. त्यारे ते साधु बोल्यो के, महारे मुक्कर नथी तो 5 करमुक्कर केम कहो बो ? माटे ढुं अवश्य करीश. गुरु बोल्या के, पूर्वला तपनो पण नंग थशे. जे माटे शक्तिविना घणो नार नपाडीयें तो शरीर नां गी पडे. तो पण ते गुरुनु वचन अपमानीने वेश्याने घेर गयो.
वेश्यायें विचास्युं के, श्री थूलिजीनी स्पीयें ए महात्मा आव्यो , पण एने संसारमा पडतो ग. एम विचारी नतीने प्रणाम कस्यो. मुनि ये रहेवा माटे चित्रशाली याची, वेश्यायें पण जग्या आपी, त्यां रह्या. षट्रस आहार नोजन सामग्री वेश्यायें तैयार करी, ते नोजन साधुयें कयुं.
हवे मध्यान्ह समये तेनी परीक्षा करवा वेश्या सोल शणगार सजीने यावी. मुनितो देखता मात्रमा दोलायमान थता हवा. तेवी स्त्री अने ते q नोजन ते कोने विकार न करे ? ते साधु कंद व्याकुल थयो थको वे श्याने जोगनी प्रार्थना करतो हवो. वेश्या बोली के, अमे तो धन होय तो वश था. मुनि बोल्यो. अमारी पासे इव्य क्यांथी ? वेश्या बोली के, नेपाल देशनो राजा मुनिने रत्नकंबल आपे , ते लावो. मुनि पण नेपा ल देशे रत्नकंबलने अर्थे चाल्या. चोमासानो काल ,मार्गमां कचरा पाणी घणाले. तो पण ते साधु जेम अंतरथी पोताना व्रतमा खलाया, तेम बा ह्यथी पण पगें पगें खलाता चाल्या. एम करतां त्यां रत्नकंबल पाम्या. तेने वांसनी लाकडीमा गोपवी वाटे पाबा आवतां चोरनी पन्नीमा एक सूडो हतो, ते बोल्यो. "लक्ष्मायाति” एटले लदव्य यावे . तेवारें पन्नी पतियें कोई चाडखो पुरुष जाड ऊपर बेठो हतो, तेने पूज्यु के, गुं यावे ले ? ते पुरुष बोल्यो, एक निलुक आवे . एवामां साधु त्यां आव्यो ते ने पत्नीपतियें तपासी जोयुं, पण कां दी] नही. त्यारें मुनिने मूकी दी धो. ते जोर पंखी बोल्यो “लाख जाय .” ते सांजली फरीथी ते पन्नी पतियें साधुने पकडीने पूज्युं के, साचुं बोल अमारो पंखी जूतुं बोले न ही. साधुयें पण जेतुं हतुं तेवं कर्तुं. पन्नीपतियें दया आणी जवा दीधो. अनुक्रमें यावीने वांसमांथी रत्नकंबल काढीने वेश्याने आप्यु. ते वेश्यायें लश्ने खालमां नाखी दीg. मुनि बोल्या. रे नूंमी ! घणो क्वेश खमी बहु मूल्यन रत्नकंबल में लाव्यु, तेने तुं अपवित्र कचरा मध्ये गुं नांखीदे जे ?