________________
गौतमकुलक कथासहित. १०७ आवीने कहेवा लागी के, हे तपस्वि ! ए व्रत मूको, अने महारी साथै जोग जोगवो. नहिं तो हुँ निश्चयें करी प्राणत्याग करीश. एम वारंवार ते वेश्यायें प्रार्थना करे थके जोगनां कटुक फल जाणतो थको पण जोग कर्मना वशथी वेश्यानुं वचन अंगीकार करतो हवो. त्यां वेश्याने घेर रहे तां थकां पण एवी प्रतिज्ञा करी के, महारे प्रतिदिन दशजणने प्रतिबोध देवो. जो दशने प्रतिबोधी न शकुं, तो फरीदीदा लेवी. एम करी साधुनो वेप मूकी वेश्याने त्यां रह्या. पण देवतायें कहेलुं दीदान निषेध वचन त था प्रनुजीनु वचन संजारे, वेश्या साथें नोग जोगवे, अने नित्य प्रत्ये दश दश जगने प्रतिबोधीने प्रनुजी पामें मोकले, एम करतां बार वर्ष वीत्या.
एक दिवस नवजणने प्रतिबोध्या नंतर दशमो एक सोनी आव्यो , पण ते बूजे नही. एवामां रसोइ तैयार थ६ •त्यारे वेश्यायें विनंति क री के, हे प्रनु ! जमवा नतो, रसोइ टाहाडी थाय , तेने नंदिपेणें कह्यु के, महारो अनिग्रह पूरो थयो नथी. एम कही वली सोनीने विविध प्र कारना वचनें प्रतिबोधे . एटलामां वली वेश्या आवीने कहेवा लागी के, एक रसोइ तो बगडी गइ. वली नवी रसोइ तैयार करी . माटे हवे विलंब न करो. नंदिषेण बोल्या के, दशमो पुरुष प्रतिबोध्यो नथी माटे याज दशमो हुँ पोतेंज दीदा लश्श. एम कही दीदा लीधी. ग्रंथांतरें वे श्यायें कडं के, उठो आज तमेज दशमा था. एवं वेश्यानुं वचन सांजली कट्या. वेश्यायें घणा विलाप कस्या पण ते गतिमा आण्या नही, अने पोतें श्रीवीरस्वामीनो पासे चारित्रलइ, आलोइ पडिक्कमीने देवलोके पधा स्या. ए नंदिपेणना बार वर्षमा प्रतिबोधेला जीव सर्व मली (४३१ एए) थाय. ॥ इति नंदिपेणकथा श्रीवीरचरित्रादि ग्रंथे जे ॥ ७ ॥
हवे श्रुतमद उपर थूलिनजीनी कथा कहे . ॥पामलिपुर नगरे त्रण खंमधरतीनो धणी एवो नवमो,नंद नामें राजा यतो हवो. ते राजाने महाबुझिनो निधान कल्पकना वंशमां उपनो एवो श कमाल नामें मंत्रीश्वर . तेनी लक्ष्मीवती नामे शीलवंती स्त्री होती हवी. तेने एक स्थूलिन अने बीजो सिरिज एवे नामें बे पुत्र थया. ते नगरमां जेणें रूपें करी इंशणीने पण जीती जे. जगत्ना चित्तने वश करनारी ए वी. एक कोश्या नामें वेश्या वसे . ते वेश्या साथें श्रीयूलिनजी नित्य