________________
२०६
जैनकथा रत्नकोष नाग बहो. जगृह नगरीने विषे आवीने समोसख्या. तेमने राजा तथा नंदिषेण प्रमुख वांदवाने गया. जगवंतनी देशना सांजलीने नंदिपेण प्रतिबोध पामतो हवो. पड़ी घणा आग्रहें करी माता पितानी आझा स दीक्षा सेवा चाल्यो. ते वारें आकाशे देववाणी थइ के, रे वत्स ! अकाले चारित्र सेवा केम उज माल थाय ने ? हजी तुमने नोगकर्मफल घणांडे, माटे थोडो काल घ रमां रहे, कर्मक्ष्य थया पनी दीदा लेजे, काल विना क्रिया फले नहीं, ते सांजलीने नंदिषेण विचारवा लाग्यो के,साधुनी संगतें रहेतां मने लोग कर्मफल झुं करशे? एम चिंतवी प्रचुजी पासे जतो हवो प्रचुयें, निषेध्यो थको पण पराणे दीक्षा अंगीकार करतो हवो. बह अहम प्रमुख तपस्या करतो नुवनगुरु साथै ग्रामपुरनगरादिकने विषे विचरे. सूत्र अने अर्थ न गतो, नावना नावतो, परिसह सहेतो थको रहे ले.
तेने जोगकर्मना नदयथी जोगनी ना तो थाय, तो पण बलात्कारें रोकी राखे. तपस्यायें करी शरीर अतिर्बल करे. इंडियोना विकार टा लवाने निरंतर स्मशानादिकने विषे जर घोर आतापना ले, तो पण विष यविकार घणो जागे, तेवारें व्रतनंगना नयथकी शरीर बांधवा मां मयो, ते बंध देवतायें तोडी नाख्यो. वली शस्त्रे करी आत्मघात करवा मांमयो, त्यारे देवतायें शस्त्र बूंनां करी नांख्यां. विष खावा मांमधु, तेवारें देवतायें विषशक्ति अपहरी लीधी. वली अग्निमां पेशी बली मरवा मां मथु, त्यारे देवतायें अग्नि शीतल करी नाख्यो. वली पोतें पर्वत उपर च ढी ऊंपापात करवा मांमयो, त्यारे देवतायें जडपी लेने कह्यु के, महारूं वचन संनार. नोगकर्मफल जोगव्या विना तीर्थकर सरखा पण लूटे न ही. तो तुं श्यो फोकट विकल्प करे ? एम सांनती एकाकी विहार क रतो एक दिवसने विषे बन्ने पारणे गोचरी करवा चाल्यो. अनानोग थ की वेश्याना घरमा जश् धर्मलान दीधो. त्यारें वेश्या बोली, अमारे धर्म लाननुं तो प्रयोजन नथी, पण अर्थ लान जोश्ये बिये. एवं हास्यनुं व चन सांजलीने नंदिषेणें विचास्यूं के, ए बापडी रांक मने हसे ले ! एम चिं तवी बापरेथी एक तरणुं ताण्डे एटले लब्धियें करी रत्ननी दृष्टि थती ह वी. तेवारें वेश्याने कर्वा के, तमारे अर्थलान थयो. एम कही तेना घर मांथी बहार नीकल्या, त्यारे वेश्या पण संचमसहित पवाडेथी दोडती