________________
अर्थदीपिका, अर्थ तथा कथा सहित. ३ षाढाचार्ये घणा शिष्यो निजाम्या. अन्यदा एक शिष्यने रूडी रीतें निजाम्यो, तेनी साथें संकेत कयो, के तुं देवता थश्ने मुझने दर्शन देजे. ते शिष्य म री देवता थयो. पण देवांगनाना विषय सुखमां पासक्त थयो तेथी शीघ्र श्रावी शक्यो नहि. त्यारें आचार्ये चिंतव्युं जे में फोकट चारित्रनुं कष्ट सयुं. तेमाटे हवे हुँ ए चारित्र बाहुं ! एम विचारी गब मीने निकल्यो एटले ते शिष्यें उपयोग दीधो. गुरुने पतित देखी शीघ्रपणे भावी मार्गने विषे ना टक देखाड्यु, ते नाटक जोतां न महिना थया पण थाक्या नहिं. पड़ी ते आषाढाचार्य नाटक जोश्ने आगल चाव्या.
मार्गने विपे पृथिवीकायादिक उ राजकुमार बानरणे सहित देखी,था चार्ये ते बये राजकुमारोने मारी, आनरण लेश, जोली जरी. बोहोलो नार थवाने लीधे हलवे हलवे चाल्या जाय डे, एवे ते शिष्यदेवतायें कटक सहित श्रावक राजा देखाड्यो, ते देखी आचार्य नय ब्रांत थयाथका ना सवा लाग्या, पण नासीने जाय क्यां? ते कोइएक वृद हे जइ जना र ह्या, एवामां राजायें यावी याचार्य ने वांदी,थाहारनी घणी विनति करी, पण आचार्य मान्युं नहिं. त्यारें बलात्कारें राजायें जोली मांहीथी पात्रां काढवा निमित्तें हाथ घाल्यो, ते जोली मांहे अलंकार देखीने राजा कोप्यो, अने तेने लीधे आचार्यने नय, ला, विस्मय अने खेद मनमांही उपन्या, विचायुं जे पाप, फल प्रत्यक्ष दीसे जे. एवी प्रास्ता थये थके, ते शिष्य देव तायें पोतानुं स्वरूप प्रगट करी, आचार्यने प्रतिबोध्यो. देवता पोताने स्था नकें गयो. आचार्य चारित्र पाली स्वर्ग गया. इति विचिकित्सा स्वरूपं ॥ हवे किहां एक विउन्नति एवो पण पाठ ॥ विउन्नत्तिपाते तु विघदुगंडा विठकु गुप्सा, विहांसोविदा झाततत्त्वतया ये युक्ताः साधवस्तेषां जगुप्सा ॥ नावा र्थः-पंमितजननी निंदा ते विष्कुगुप्सा कहीयें. तथा तत्त्वना जाण जे साधु तेनी जे निंदा ते विकुगुप्सा तेज देखाडे जे. जे साधुना मलमलिन गा त्र उपरथी देखीने,मूढ बुद्धियें करी एम चिंतवे जे ए नाय नहीं, वस्त्र धोवे नहिं, परसेवाथी तथा मेलथी गंधाय ने शरीर जेनुं एवा ,माटे जो ए मु नियो फासु पाणीये नाय, वस्त्र धूवे, तो एने शो दोष ? एम चिंतवे पण ते मूढ एम न जाणे जे, मुनि कपट रहित ब्रह्मचर्यनी विशुदिने अर्थे अलं कारादिक शोनायें रहित, एवा बता पण अन्यंतरथी मलरहितज . विशेष