________________
ບ
जैनकथा रत्नकोष जाग चोथो.
त्यारें राजाने प्रतीति उपजाववा माटे वली व्यवधूत कहे बे के हैं राजन् ! तुमने दृष्टिराग थाकरो बे. कामी नरनी पेठें तुं खोटुं देखीने पण राग ढांग तो नथी, माटें दृष्टिरागीने धर्म न होय धर्म तो तत्त्वनो निर्णय करे. ति हां रहे. राजा कहे में निर्णय कस्योज बे. सर्वज्ञनुं वचन सत्यज बे, ते सर्वझें कयुं बे जे गुरुपणानो नाव तेमां संदेह न राखवो. साधुने तुं जूठो करे बे, तेमाटे तुं मिय्यादृष्टि बो, तेथी तहारी साटें बोलवु युक्त नथी. एवा राजा नां वचन सांजली कपटनुं घर ते अवधूत पोताना प्रयासमां निष्फलताने पाम्यों, तेथी ते धूर्त विलखो थयो थको तिहांथी नवी गयो. राजायें तेने मिथ्या व जाफरी पाटी ते धूर्त्तनी खबर पण लोधी नहीं, धूर्त पण जतो रह्यो.
अन्य दिवसें रात्रिने विषे राजा, प्रधान यादें देइने सर्व सनाना लोकोने कोक दिव्य पुरुष स्वप्नमध्ये यावीने कहेवा लाग्यो के या नगर मध्ये के वारें पण न थयो होय एवो खाकरो क्रोधवंत यमनी क्रीडाना खाकार जेवो सर्पनो उपव यशे, तेमाटें नगरने देहरे देदीप्यमान नागनी मूर्तिनी यादर सहित पूजा करो, तो उपव टले, जेम व्याधिने औषधनो उपाय नं, तेम एनो एक एज उपाय बे. बीजो कोइ उपाय उपव टलवानो नथी.
वली प्रातःकालें कोइ निमित्तियो राजसनायें यावी, तेमज दिव्यपुरुष ना स्वप्ननी पेठेंज कहेतो हवो. स्वप्न तथा निमित्तियानी वात एकज म ली, जे वरतनी वे निशानी मली, ते वात निःसंदेह थइ एवं समजीने सर्व कोई ते नागराजानी पूजा अनेक प्रकारें विशेष करी करतां हवा. मरवानो जय कोने न होय ? समकितवंत राजाने सर्व प्रजायें नागनी पूजा करवा कयुं, पण राजीयें ते मान्युं नहिं. पूजाने विषे मन स्थाप्युं नहीं. शुद्धबुद्धि थी राजायें विचार के, जे कां थवानुं बे ते सर्व कर्माधीन बे, ते शुभाशुन जोगवेज बूटे, माटें इहलोक सुखनी वांबायें कोण पोताना धर्मने मलीन करे ? एम विचारी निर्भयपणुं कयुं. एवामां राजाना घरमां खाकरा बी हामा सर्प याव्या. ते कलिकालने विषे खल जेवा फूंफाडा मारता, फणा टोप करता, लोकने जय पमाडता, विकराल मुखवाला जाणे पृथ्वीनेज फाड शे के शुं ? एवा सप्पों राजाना अंतःपुरमां पण पेठा. सेने देखीने राजलोक सघतो त्रास पामतो दवो, तेवारें सर्वलोक क्लेशनुं ठेकाणुं जाणीने नागं asi बीजा घरमा गयीं, तिहां पण तेमज जेम जीवने कर्म पाउल था