________________
३६२
जैनकथा रत्नकोष जाग चोयो.
कशे नही वेगला रह्याथकाज कोलाहल शब्द कस्या करशे. जेवारें तमो ते चोखाना जाग उपरथी रत्न पाउं उपाडी लेशो तेवारें चुप करवा या वो. परंतु रत्न हशे त्यांसुधी जो पंखीना समूह ते थालमांहेलो एक कल पण नक्षण करे तो जाणजो के धनद जूठो धूतारो बे ने जो सर्वथा चूए नज करे तो सर्वज्ञना वचननी पेरें धनदने साचो जाएजी.
एवदनां वचन सांननी राजायें तेमज थान मूकावी शालिनी एसी उपर अर्थात् चोखाना जाग उपर रत्न रखायुं ते देखी घणा पं खीना समूह चुप करवा याव्या ते सर्व समंत्रमथका चारे वाजुयें घणा कलाय पण चू न खाय जेम मेरुपर्वतनी चारे बाजुयें ज्योतिपीउनुं च * नमे ने तेम पंखीना समूह थालनी चारे बाजु कोलाहल करता जमवा लाग्या पण चण करी शक्या नही पढी जेवारें चोखा उपरथी रत्न उपाडी लीधुं तेवारें पंखीयें वीने एक क्षणमात्रमां सर्व शालिना का ना करी थाने खाली करी मूक्यो. ते जोइ राजा चमत्कार पामीरत्नना व्या पारीने कोड | सोनैया श्रापी बहु सन्मानीने पोतें त्रणे रत्न वैचातां सीधां.
पती राजायें परीक्षाने अर्थ कौतुकसहित पहेला वे मणी फोडावीने जोया तो तेमांथी धनदना कहेवा प्रमाणेज निकल्युं तेवारें राजा विस्मि तको विचारवा लाग्यो के सर्व करतां या धनदज विशेष जाणे वे माटे - जो महारो जंमारी करीने एने थाएं तो रत्न सर्व परखी परखीने लीये ने उंचा बहुमूल्यवालां रत्नेंकरीने इंड्ना जंमारनी पेरें महारो नंमार नरे. माटे ए धनदना हाथनी गुद्धिनी, धर्मिजनना चित्तनी शुदिनी पेरें कोइक रीतें परीक्षा करवी; अथवा ए परीक्षा तो शीखीये !! एवं चिंतवी धनदने पंचांग पसाय करीने सर्व रत्नना परीक्षकोमां वडेरो करी थाप्यो. धनद पण बहुमान सहित राजानी आज्ञा पामी पोताने घेर याव्यो. या जीव लोकने विषे मरणावस्थायें यानखं सांधवाने कोइ समर्थ नही. अनुक्रमें केक दिवसें धनदनो पिता मरण पाम्यो, एटले घरनो स्वामी धनद थयो.
वली केटलाएक दिवस पछी राजायें धनदनी परीक्षा करवाने थर्थे पो ताना माणसाने युं के घणां बहुमूल्यवालां रत्नें जडेलुं एवं सुवर्णनुं कं क कोटी इव्यनुं लइने धनदना घरनी पासेंना मार्गमां मूको, तेवारें ते ऐसे तेमज श्राकाशने विषे सूर्यना मांमलान। पेरें तेजेंकरी जलहलतुं एवं