________________
३५४ जैनकथा रत्नकोष नाग चोयो. ___ एकदा सांजसमय राजा सामायिक लेइने पडिक्कमणुं करीने पनी स म्यक प्रकारे गुनध्यान ध्याय ने एवामां पूर्व कोश्क ब्राह्मण ते जातें चोर न हतो पण तेनी उपर राजायें चोरीनुं कलंक चढावीने कीडीनुं संचेखें जेम तेतर खाय तेवीरीतें राजाये ते ब्राह्मण, सर्व व्य हरण करी लीधुं हतुं तेथी ते ब्राह्मण घणोज कोधे प्रजव्यो पण करे अ॒ राजानी बागल कांड जोर चाले नही तेथी ते दुःखगर्नित वैराग्येकरी तापस थयो ते क्रोध सहित मरीने मिथ्यादृष्टि क्रूर व्यंतर थयो . ते क्रूरव्यंतरो नमरानी पेठे नमतो नमतो ज्यां राजायें सामायिक ली, जे त्यां श्राव्यो. अनेरा जाने गुनध्यान ध्यावतो देखी पाउनुं वैर संनारीने रूग्यो थको चित्तमां चिंतववा लाग्यो जे ए पर्वतना शिखरनी पेठे सामायिकना ध्याननेविपे निश्चल रह्यो बे. पर्वतना शिखररूप ध्याने चढ्यो ने तेने ढुंआकरी विटं बना पमाडीने ध्यान शिखरथकी पाडूं तो ए उष्ट ऽर्गतिमां जाय अने अ नंतो संसार रजने केम के धर्मनियमनो बंश करो तो अनंता नव दुःख पामशे एवं विचारीने ते करव्यंतरो नदरनेविषे, शरीरनेविपे, नेत्रने विपे, का ननेविपे, ए आदि दश्ने सर्व शरीरनां अंगोपांगने विपे राजाने अति याकरी वेदना नुत्पन्न करतो हवो तो पण राजा तो मुनिन। पेरें शुक्ष अध्यवसायें निश्चल रह्यो. चल्यो नही एम राजाने शुनध्याने वर्ततां परम उत्कृष्टुं अ वधिज्ञान उपन्यु ते सूर्यसरवा देदीप्यमान अवधिज्ञानेंकरीने ते करव्यंतर ना वैरनो व्यतिकर सर्व जाण्यो. तेवारें राजा वैराग्यवंत थइने पोताना आ स्माने शीखामण देवा लाग्यो के अरे चेतन ! तें उष्ट पापने परवश थइने जे पूर्व परजीवने आकरा संताप कया ले तेथी आकरां कर्म बांध्यां ते तें पूर्व परवशपणे रहीने घणां जोगव्यां अने हमणां हवे स्ववशपणे रहीने जोगव्य ते जोगव्या विना तुं कर्मरहित केम यश ? माटे धर्मने अर्थे तुं द मणां रूडीरीतें सहन कस्य. यतः॥ सह कलेवर फुःखमचिंतयन्। स्ववशता हि पुनस्तव उर्लना ॥बहुतरं च सहिष्यसि जीव है।परवंशोन च तत्र गुणोऽस्ति ते॥ नावार्थ:-हे शरीर ! तुं सुःखने याद कस्या विना हमणां तेनुं सहन कस्य केम के आवी स्वतंत्रता फरी तने मलवी उर्जन ले माटे हे जीव ! तुं स्वतंत्र था ने तेमां जे फुःख सहन करीश तेमां तने मोहोटो गुण ने परंतु ज्यारे पर