________________
३३७ जैनकथा रत्नकोप नाग चोथो. साधुने विधि सहित वांदे वली पण गुरुने वांदी गुरु सन्मुख वेसीने गु रुना मुखथी धर्मदेशना सांजाने, शास्त्र नणे, संशय होय ते पूजे, एमज जिनगृहें देरासरे पण जाणवू. तेमज पोताना घरने विपे तथा पोषधशा लानेविपे सामायिक लश्ने तिहांज रहे, गमन न करे.
तथा राजा अथवा प्रधान अथवा शेठ आदिक महर्डिक पुरुषने सा मायिक लेवानो विधि कहे जेः-राजा होय तो गंधहस्ति उपर बेसी बत्र चामर विजाते, राजने अलंकारें अलंकृत, चारे वाजु चतुरंग सेनायें पर वस्यो, नेरी नंना ढक्का नफेरी इत्यादिक वाजिन वाजते, बंदिजन बिरुदा बली बोलते, सर्व सामंत मंझलिकादिक सहित. अढारे वर्णना लोक जो ते थके, नाम नाम नाटक प्रेक्षण जोते थके, सर्व श्रमावंत लोक एकेकने अांगलीयें करी देवाडते थके, रुडा मनोरथ नावते थके, केटलाएक लो क हाथ जोडीने पगे लागते थके, मंगलिकपाठ बोलते थके, केटलांक म नुष्य देखीने अनुमोदना करते थके, धन्य ए राजाने जे ए सामायिक कर शे एवी प्रशंसा करते थके, अथवा धन्य ए धर्मने जे आवा महोटा पुरुषे सेववा योग्य वे एवी सामान्यजने प्रशंसा करतेयके, एम तीर्थनी प्रनावनाने हेतुयें देहेरे तथा साधुसमी जइ तिहां बत्र चामर पान्ही मुकुट खड्ग रूप राजचिन्हनो परिहार करे आवश्यकचूर्णिने विपे एम कडं ने के सा .मायिक करतां मुकुट न राखे ॥ मन्डं न अवणे, कुंमलाणि नाम मुद्द पुप्फ तंबोल पावरगमा वोसिरति॥ एम तिहां प्रावीने पनी ते राजादिक, परमेश्वरनी पूजा करे तेवार पली सर्व साधुने वांदे तेवार पनी सामायिक करे एटले एक मुहूर्तपर्यंत सर्व आरंजनी करणी बमीने समता जावमा रहे.
यदादुः ॥ सावक जोगविरश्न, तिगुत्तोसुसंज॥ उवउत्तो जयमाणो, आया सामाश्यं हो ॥ १ ॥ जोसमो सबनुएसु, तसेसु थावरेसु य ॥ त स्स सामाश्यं होइ, ई केवलिनासियं ॥अर्थः-सावद्ययोगथी विरम्यो, त्रण गुप्तियें गुप्तो, कायनो संयमी, उपयोग सहित जयणा करतो, विचरे ते सामायिक आत्मा कहियें ॥ १ ॥ सर्वचूत प्राणीनेविपे, सनेविषे, स्था वरनेविपे, समनाव ने ते सामायिक कहियें एम केवलिये नांख्युं ने ॥२॥
हवे सामायिक शब्दना त्रण अर्थ नियुक्तिकार कहे जेः-सामं सम्मं च समं, इगंमि सामाश्अस्स एगठ॥नामं ग्वणा दविए, जावंमिश्र तेसि नि