________________
जैनकथा रत्नकोप नाग चोयो. दय फरके तो हाणी करे, हृदयनी अंदर फरके तो नंमार वधारे, पनि फरके तो थानभ्रष्ट करे, लिंग फरके तो स्त्रीलान थाय, कुला उरके ता पुत्रनी प्राप्ति थाय, जंघा फरके तो बंधुने अरिष्ट करे, पासुं फरके तो व हालो मने, ढींचण फरके तो वाहालानो लान थाय, पगनां तलियां फरके तो लान थाय तथा पुरपने मार्ग चलावे, पग उपर फरके तो स्थानको लान थाय, पीमी फरके तो मार्गे चलावे. पुरुषने दक्षिण अंगें फरकतां य थोक्त फल होय अने स्त्रीने मावे अंगें फरकतां फल आपे.
हवे स्त्रीनो निर्णय करवा माटे ते कुमर पुफा गणिकाने घेर आव्यो. तिहां पांचशे ने शोल सोनयाने बदले पोताना हाथनी मणीनी मुत्र ते वे श्यापामें मूकी तिहां कुसुमश्री पण अंग फरकवाथी जरतार आज मल शे एवो निर्णय करी वेठी ने तिहां गोरखने विपे सूडानुं पांजरं बांधुने ते सूडे दूरथकी वीरसेनकुमरने यावतो देखीने घणाकालना विरह अग्नियें तापित एवी कुसमश्रीपामें जश्ने वधामणी दीधी ते अमृतसरखी सूडाना मुखनी वाणी सांजलीने परमानंद पामीयकी शंघपणे जरतार योग्य शृं गार करती हवी. एवामां कुसुमश्रीनी रजाथी वीरसन्न कुमरने दासी सात मीनमीये तेडी लावी तिहां शीघ्रपणे नाग्ययोगथी वियोगरूप जे घंधकूप ते मांधीज जाणीये काढयो न होय ! एम ते कुमर नच्चप्रदेशे चडतो थको वां डित स्थानने पामतो दवो. कुसुमश्रीपण माहापणनी पेटी एवी दासियो पासे पोताना स्वामीनी आगतस्वागत करावती हवी वीरसेनकुमर पण व दुमुव्यवाली देवताना सरखी शय्याने विपे वेसतो हवो.
एवामां कुसुमश्रीपण हलवे हलवें पगलां नरती वीरसेनकुमाग्नी पामें जूदे आसने आवी बेठी अधोमुख करी आसुंये सहित दृष्टियेकरी विचा रे जे के या स्थानकें रहेतां थकां महारा रुडा गुणनी शोनायें तो प्रस्था नुं कस्युं ते गुण गया तो हवे प्राणनाथ महारी विशुक्तानी प्रतीति केम करशे ! हा इति खेदे धिक्कार ने देवने. जेमाटे में जे जे दुःख अनुनव्यु जोगव्युं ते मने कांइ पण खटकतुं नथी पण मुजने आ निंद्य स्थानकें आ वीने देवे नाखी ए मुजने घणुं सुखदायक थयुं ने ॥ उक्तंच ॥ टंकल्लेदान्नमे मुःखं,न दाहान्न च घर्षणात् ॥ एतदेव महाकुःखं, गुंजयासह तोलनं ॥ जावा र्थः-जेम सोनुं विचारे जे के मने टांकणे काप्युं तेथी तेवं उःख नथी तथा