Jain Katha Ratna Kosh Part 04

SR No.: 010249
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1891
Total Pages: 477
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 63 MB

Page 28

१६
जैनकथा रत्नकोष नाग चोथो. निबुसुहं एटले मोदना सुख पामे. ( मयंगदह के) मृदंगनामा इहने विषे जेम (कुम्मुश्व के० ) कूर्म सुख पाम्यो तेनी पेठे जाणवो. अने (थ वर के० ) अपर ते बीजा जीव जेणें इंडिय वश करी नथी, ते जीव अन र्थन। परंपरा प्रत्ये पामे बे. पापकर्मना वशथकी संसार समुश्मां पडे डे. (कुम्मुत्व के ) बीजा कृर्मनी पेरें जेम बीजा काचबायें इंख्यि न गोपवी तो तेने शीयालीयें हण्यो ते महाकुःख पाम्यों ॥ २ ॥
ते वे कूर्मनी कथा कहे जेः-वाराणसी नगरीयें गंगाने विष मृदंगह एवे नामें इह ले. तेमां गुप्तेंश्यि अने अगुप्तेंघिय एवे नामें वे काचबा रहे बे. ते मांसना अर्थीथका स्थलने विषे न्हाना महोटा कीटकादिकनुं जद ण करवाने अर्थे इहथी बाहिर निकट्या ,ते काचबा तिहां वे उष्ट पापी शीयालीयानी दृष्टं पड्या. काचवा पण शीयालीयाने देखी जय पाम्या थका पोताना चारे पग अने कोटने करोटीमांहे गोपर्व। निश्चेष्ट निर्जीवथ का पडी रह्या. हवे ते बे शीयालीया पण तिहां अाव्या, अने काचवाने दांतें करी करडवा लाग्या, पण काचबाने दांत वेसे नहीं, तेवारें नरखें करी लूंदवा लाग्या, तेथी पण काचबाने का इजा थ६ नहीं, तेवारें नंचा नढा लीने वली नीचा नाख्या, वारंवार चोट्या, इहांथी तिहां अने तिहांथी। हां पटक्या, तो पण काचबाने कांइ थयुं नहीं. सर्व नद्यम निरर्थक थयो जाणीने तें पापी शीयालीया जेम ते काचवा देखे नहीं एवी रीतें केटलेए क दूर ज एकांतें लूपी रह्या ते वखत अगुप्तेंघिय काचबायें चपलपणाथी हलवे हलवे पोतानो एक पग बाहेर काढयो, वली बीजो पंग पण बाहेर काढयो, एम यावत् कोट पण बाहिर काढी, एटले शीयालीया ताकी रह्या हता, तेणे आवी काचबाना पग तोडी खाधा अने सर्व शरीरना खंमोखंग करी नदण करी गया. अने बीजो काचबो तो गुप्तेश्यिपणे दृढ थइ रह्यो, चल्यो नहीं. घंणो कालपर्यंत तेवीज स्थितिमा रह्यो. तेवारें ते वे पापीशी यालीया थाकीने पोताने स्थानकें गया. पनी ते कांचवायें कोट काढीचा रे दिशायें शीयालीयाने जोड्ने तिहाथी कुदको मारी शीघ्रपणे इहमांहे जा पड्यो, पोताने स्थानकें पहोतो. सुखीयो थयो. माटे जे पोताना इंडीयोने मोकली मूके ते अगुप्तेंड्रिय काचबानी पेरें फुःखी थाय अने जे मोकली न मूके, ते गुप्तेंख्यि कार्चबानी पेरें परम सुखी थाय.