________________
जैनकथा रत्नकोष नाग चोयो. ल अलोप थ. तेविद्यासाधकपण निपुण कुमारने ते समये विद्यादेवीना कह्यापूर्वक विद्या आपीने तत्वार्थनो जाण तेज निमित्त पामी विरक्तचित्त थइने तपस्या आदरतो हवो. ते कुमर विद्यायेंकरी विद्याधरनीपेरें आकाश गामी थयो. कवि कहेले के, अहो जूठ जाग्यनुं अधिकपणुं. कह्यु केः-वेपार कोक करे , अने तेनुं फल वली कोश्क जोगवे . तेमाटे उद्यमे सयुं अमारे तो कर्मज प्रमाण ..ते कुमर विद्यायेंकरी आकाशमार्गे विहरमा न तीर्थकर तथा शाश्वता तीर्थकरनी यात्रा करतो, परने उपकारादिक कर तो ते प्राप्त थयेली विद्यानुं सर्वदा काल फल लेतो रह्यो,
उन्मत खलनी परें विद्यायें अतिशयवंत शक्तिनोधणी प्रायें पेढालपुत्र नीपेरें अन्यायमा अत्यंत प्रवर्ने, तेम ते कुमर विद्याना लानथकी पण अ न्यायमां नहिं प्रवर्ततां साधुनीपेरें उत्तम संवरनो धणी थयो. तेमज समु इनीपेरें मर्यादानुं उच्नंधन क्यांही एण ते कुमर न करतो हवो. हवे अनुक्र मे ते सौजाग्यवंत महानंदकुमारने एक पुत्र थयो ते पुत्र विष्णुने जेम प्रद्यु न कुमार अनुयायी हतो तेनीपेरें पोताना पिताने अनुयायीज थयो. ए कदा ते कुमरने अशुन दैवयोगथी उष्ट सर्प डस्यो, तेथी तेनुं विष चडवा थी तेहy सर्वथा चैतन्यपणुं नातुं. वैद्यादिकना घणा यत्न कस्या पण कृप गना रत्ननीपेरें निष्फल थया तेथी मातापितादिकने घणुंज दुःख थयुं. पनी तत्काल उपजेली मतिने योगें ते धनदत्तशेठे चोरासी चौटाने विषे पडह व जडाव्यो जे मारा पुत्रने सर्प डस्यो तेथी तेनुं विष उतारीने जे जीवतो क रे तेने दुं एक कोडी सुवर्ण आपुं. ते वात सांजलीने एक परदेशी विप्र वि वेकसहित कहेतो हवो,के हे शेठ ? इहांथी एकसो ने दश योजन उपर श्री निधाननामे नगरनेविपे हुँ रदुर्बु, त्यां माहारा घरनेविषे देवतानी आपेली एवी विषहर नामे औषधी ने, जे माहरी स्त्रीपण जाणे . ते औषधिनु घ पीवार स्पष्टपणे प्रत्यद में पार कयुं जे. ते ढुं मार्गमां गमावी ना एवी बीकथी अहिंया लाव्यो नथी. पण जो ते औषधि दिवस उग्या पेहेलां को ६ इहां लावे तो ते औषधिना महिमाथी निश्चेज अमृतनीपेरें ए बालक जीवतो थाय. अन्यथा जीवे तेम लागतुं नथी. __ एवां विप्रनां वचन सांजली ते शेव हर्षवंत थको कहेतो दवो के जलो जलो हे नूदेव ? तमें रूडी वात कही. हवे सनिलोआ माहरो पुत्र इंद