________________
अर्थदीपिका, अर्थ तथा कथा सदित. २४३ शीघ्रपणे चाल्या जाय , ते बे योजनसुधी गया. तिहांसुधी तो पो तपोतामां प्रीतिवंत देखाता हता. हवे त्यां चार हाथ लांबो पोहोलो चो खूणालो सिघरसनो कूवो दीठो. तेमां ते योगिये ते शेठने वे बाजु तुंब डा बांधी मांचीऊपर बेसारी अदृश्य बेतलीयुंजेनुं एवी रस कूपिकामां न तास्यो. तिहां ते दिव्यरसें नयो कूवो देखिने खुशी थतो थको तेणे वे तुंब डा नरीने दोरी हलावी, एटले योगीयें दोरी नपर खेंची लीधी. जेटले ते उपर कूवाने कांठे आव्यो तेटले ते योगियें तूंबडा मांग्या. तेवारे ते शेतेपण नोलपणाथी ते योगी जण। तुंबी आपीदीधी के तरतज ते सर्पजेवा महा पुष्टात्मा योगायें न्याय अने धर्म बेहुने जेम को बेदे तेम ते योगियें वेदु दोरी बेदी नाखी तेथी शेठ मांची सहित कूटातो पीटातो रसने अणलागतो रसने कांठे आवी तप्तहृदयथको कूपमां पडयो. तिहां विचारवा लाग्यो के, अहो ! धिक्कार हो धिक्कार हो ए लोनिया कपटीने ? जू ए कपटीनू पराक म? हा देव ! हवे हुँ युं करीश ? ढुं हांज रह्यो थको मरी जश? माटे धिक्कार पडो मुझ लोनांधने ? जे में कांश पण विचार न कस्यो ? एम आर्त्ति ने वश पड्यो ठुधा, तृपायें पीडित थको केटलाएक दिवस तिहांज अंध काररूप बंदीखानामां बंदीवान सर छुःख जोगवतो रह्यो.
हवे केटलाएक दिवस वीत्याबाद देवयोग्यथी एकदा तिहां कोइएक चं दनघो रस पीवाने आवी, ते जाणीये शेतने प्रतिबोध देवानेज आवी दोयनी ? एम शब्द करती रस पीने पाली वली एटले ते शेठ तेहने पून डे वलगतो हवो. तिहां नवितव्यताना योगें करीने जाणियें खेंचापोहोय नहिं एवो ते शेठ कटे जोडाणो, जेम को जीव निगोदमाथी निकले तेम ते रसमांथी निकलीने बाहेर आव्यो. तिहां जमतो जमतो कोइक सथवारा ने मल्यो, ते सथवाराने मार्गमां चोरोयें खूटयो तेवारें तिहाथी ते शेत ना सतो थको अरहो परहो जातो थको ते चोरने हाथें बंदीवान पणे पकडा पो. ते चोरोयें कोई एक नगरमां लइ ज तेने वेच्यो, तिहां कोक सार्थ वाहे वेचातो लीयो. ते सार्थवाहें वली धनना लोनथी बब्बर कुलने विपे वेच्यो, त्यां बाकरां कुःसह फुःख सहेतो हवो. ते फुःख कहीये बैयें. मनु ष्यादिकने पोषी ते मनुष्यना सकल अंग गाली तेहना शरीरना रुधीरनी कुंमी जरीने ते उष्टो रुधीरने तिहां जमावे पड़ी ते रुधीरमां तेवाज वर्ण सर